ಆಹಾರ - ಅಲಂಕಾರ.... ಸುದೀಪ ಸ್ಟಯ್ಲ್ನಲ್ಲಿ ... ಭಾಗ - 3

ಮೊದಲೇ ಹೇಳ್ಬಿಡ್ತೀನಿ .....ಆಮೇಲೆ ನನ್ನ ಬೈಕೋಬೇಡಿ ....  ಕೆಳಗೆ ನೋಡಕ್ಕೆ ಸಿಗೋ ಚಿತ್ರಗಳು ಸುಮ್  ಸುಮ್ನೆ enjoy ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ .... visual treat ಅಷ್ಟೇ... . :-P 

ಈ ಬಾರಿ ಸಹಾ ಒಂದಷ್ಟು ನನ್ನದೇ ಸ್ಟಯ್ಲ್ನಲ್ಲಿ ಅಂದ್ರೆ 'ಸುದೀಪ' ಸ್ಟಯ್ಲ್ ನಲ್ಲಿ  ಸುಮ್ನೆ timepassಗೋಸ್ಕರ ಸಿಂಪಲ್ ಆಗಿ ದಿನಾ ಮಾಡೋ ತಿಂಡಿ - ಅಡಿಗೆಗಳನ್ನ  ಒಂದು food groupಗೋಸ್ಕರ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದಂತೆ ಅಲಂಕಾರ ಮಾಡಿದ್ದೆ .. ಅದರ ಒಂದು ಝ್ಹಲಕ್ ನಿಮಗೋಸ್ಕರ ....  ನೋಡಿ ನಗ್ಬೇಡಿ .... :D 

      

 ಬಾಳೆದಿಂಡು ಮತ್ತು ಹುರುಳಿಕಾಳು  ಹುಳಿ .....   

                                            

ಅನ್ನ ......... ಸೌತೆಕಾಯಿ ...  ಹಲಸಿನ ಬೀಜದ ಹುಳಿ .... 

ಪುಲ್ಕಾ .....kadai raw banana

ಪುಟ್ಟ ತಂಗಿ ನಿಹಾರಿಕಳ  ಚಂದದ ಒಂದು ಡ್ರಾಯಿಂಗ್ನಿಂದ ಸ್ಪೂರ್ತಿ ಪಡೆದು ಮಾಡಿದ ತರಲೆ.....art deco.. :-P......  'ಇಡ್ಲಿನಲ್ಲಿ '

ಬಾಳೆಹಣ್ಣು ಬನ್ಸ್...  

 ಕಡಲೆಬೇಳೆ ಪಾಯಸ.........  

ಗೋಬಿಮಂಚೂರಿ ..... hot fav..... 

ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣಿನ ಸಾಸಿವೆ........  

  

ನೀರು ದೋಸೆ..........  ಚಟ್ನಿ ಪುಡಿ ...... 

ಬೀಟ್ರೂಟ್  ಥೊರನ್ ......... ಕೇರಳ ಅಡಿಗೆ .... 

ಬದನೇಕಾಯಿ ಎಣ್ಣೆಗಾಯಿ.......  ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ ಸ್ಪೆಷಲ್ .... 

ಪನೀರ್ ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಂ ಪರಾಟ............  

  

ಅರಸಿನ ಎಲೆ  ಸಿಹಿ ಕಡುಬು.......  

ಮಟರ್  ಕಿ ಮಸ್ತಿ ...... 

ಸುವರ್ಣಗೆಡ್ಡೆ  ಕೂಟು........  

ನನ್ನ ಹುಟ್ಟಿದ ಹಬ್ಬದ ದಿನದ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟ.........  ತವಾ ಪುಲಾವ್ , ಗೋಬಿ, ರೋಟಿ, ಪನೀರ್ ಬಟರ್ ಮಸಾಲ, ಜಾಮೂನ್ , ಕೇಕ್ ..... :D 

ಲಿಂಬೆ ಹಣ್ಣಿನ ಚಿತ್ರಾನ್ನ ............ 

ಸೋಯಾ ಹಿಟ್ಟಿನ ದೋಸೆ ................ 

ಕೊಬ್ರಿ ಮಿಟಾಯಿ.............  

ಕ್ಯಾಬೇಜ್ ದೋಸೆ.....  

ಕೆಸುವಿನ ಎಲೆ ಹುಳಿ..... 

ಬೀಟ್ರೂಟ್  ಸಾರು .... ಆಲೂ ಮೇಥಿ ... 

ಸ್ನೇಹಿತರೆ ಪೇಜ್ scroll ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು..... :-P  

ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ 

ಸುದೀಪ..... :-)

ಹೀಗೊಬ್ಬ ಅವಳ ಗೆಳೆಯ......

ಆಗ್ಲೇ ಒಂದು ವರ್ಷ ಆಯ್ತು ಅವಳಿಗೆ  ಅವನ ಪರಿಚಯವಾಗಿ. ಅದೆಷ್ಟು ಬೇಗ ಒಂದು ವರ್ಷ ಕಳೆದು ಹೋಯ್ತೋ ಗೊತ್ತಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೆ ಆಲೋಚನೆ ಮಾಡಿದರೆ ಅದೆಷ್ಟೋ  ವರ್ಷದ ಸಂಬಂಧ, ಆತ್ಮೀಯತೆ ಇದೆಯೋ ಈ ಸ್ನೇಹದಲ್ಲಿ ಅನ್ನೋ ಭಾವ. ಕಳೆದ ದೀಪಾವಳಿ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆತ್ಮೀಯರ ಮುಖೇನ ಪರಿಚಯವಾಗಿದ್ದ ಆತ. ಅವರು ಅವನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ  ಗುಣಗಾನ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದ ಅವಳು ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಅವನಿಗೆ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ನಲ್ಲಿ ಫ್ರೆಂಡ್ ರಿಕ್ವೆಸ್ಟ್ ಕಳಿಸಿದ್ಲು.  ಆಗ ಹಬ್ಬದ ಸಮಯ ಆದ್ದರಿಂದ ಕಡುಬು ಕಳಿಸ್ರಿ....  ಅಂತಾ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡಿ   ಮಾತು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದ ಹುಡುಗ.  ಅದು ಹೇಗೆ ದಿನೇ ದಿನೇ  ಅತೀ ಅನಿಸುವಷ್ಟು ಆತ್ಮೀಯನಾದ್ನೊ ಅವಳಿಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.  

ನೀನು ನನಗಿಂತ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ  ದೊಡ್ದೋನು, ನಾನು ಇನ್ನು ಚಿಕ್ಕೊಳು ಅಂತ ಒಂದಷ್ಟು  ದಿನ ಅವನಿಗೆ ಸತಾಯಿಸಿ ಸತಾಯಿಸಿ ಕೊನೆಗೂ ನೀನಿನ್ನು ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ದು ಇನ್ನು ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಅನ್ನೋ ಹಾಗಿದೆ ಅವಳಿಗೆ.

ಕೇವಲ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ನಲ್ಲಿ ಚಾಟಿಂಗ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದವನಿಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಫೋನ್ ನಂಬರ್ ಕೊಡೋ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಬಂತು.  ಅಲ್ಲಿಂದ ಶುರುವಾಯ್ತು ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು, ಮತ್ತಷ್ಟು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳೋ ಸದವಕಾಶ.  ಮತ್ತಷ್ಟು ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಬೆಸೆಯೋ ದಿನಗಳು ಪ್ರಾರಂಭ ಆಯ್ತು .  ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮೊತ್ತ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಸ್ನೇಹ ಅಂದ್ರೆ ಹೇಗಿರುತ್ತೆ, ಅದರ ಸವಿ ಏನು ಅಂತ ಅರಿವಾದ ದಿನಗಳು ಅವಳಿಗೆ.  ಅದೂ ಒಬ್ಬ ಪುಟ್ಟ  ಹುಡುಗನೊಂದಿಗೆ. ಪ್ರತಿದಿನ ಅವನದ್ದೊಂದು ಮೆಸೇಜ್ ಇರಲೇ ಬೇಕು.  ಅವಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅರ್ಧ  ದಿನವಾದರೂ ಅವನು ಸಂಪರ್ಕದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ ಅಂದರೆ ಆ ದಿನವೆಲ್ಲಾ  ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ, tension.  ಎಲ್ಲಿ ಹೋದ ಈ ಹುಡುಗ ಅನ್ನೋ ಆತಂಕ.  ಅವನ ಗುಡ್ಮಾರ್ನಿಂಗ್ ಸಂದೇಶಕ್ಕೆ  ಅವಳು ತನ್ನ ಬಿಡುವಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಕೊಟ್ರೂ, ಪ್ರತಿದಿನ ಅವನೇ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡಿ ಮಾತಾಡ್ಸ್ಬೇಕೋ ಅನ್ನೋ ಆಸೆ,  ಹಠ.   ಅವನ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಏನೇ ಇರ್ಲಿ ಆದ್ರೂ ತಪ್ಪದೆ ಅವಳನ್ನ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಇಡೋ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಅವನದ್ದು.

ಸುಮ್ನೆ ಕಿರಿಕ್ ಮಾಡ್ಬೇಡ , ಜೀವ ತಿನ್ಬೇಡ ಅಂದ್ರೆ, 'ನೀನೆ ಅಲ್ವಾ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ನಲ್ಲಿ ಫ್ರೆಂಡ್ ರಿಕ್ವೆಸ್ಟ್ ಕಳ್ಸಿದ್ದು...ಈಗ ಅನುಭವಿಸು ಅಂತಾನೆ'.... ಅವಳ ಅಮ್ಮನಿಗೂ ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಎಲ್ಲ ಗೊತ್ತು. ಪ್ರತಿದಿನ ತವರಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಮಾತಾಡೋ ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರತಿದಿನ ಅವಳಮ್ಮನ ಪ್ರಶ್ನೆ....  'ಹೇಗಿದ್ದಾನೆ ನಿನ್ನ ಫ್ರೆಂಡ್ ? ಏನಂತೆ ?'  ಅವಳು ಅವಳ ಅಮ್ಮನ ಹತ್ರ, 'ಅವ್ನು ಸುಮ್ನೆ ಕಿರಿಕ್ ಮಾಡ್ತಾನೆ ಅಮ್ಮ'  ಅಂದ್ರೆ, 'ಬೇಕಿತ್ತಾ ನಿನಗೆ ಅವ್ನ ಸಹವಾಸ' ... ಅಂತ ಅವರು ಮರುಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡ್ತಾರೆ ...ಜೊತೆಗೆ ಅನುಭವಿಸು ಅಂತಾರೆ .... ಅವರಿಗೂ ಗೊತ್ತು  ಇಬ್ಬರ ಸ್ನೇಹ  ಎಷ್ಟು ಗಾಢವಾಗಿದೆ ಅಂತ .... ಇವಳದ್ದು ಒಂದು ಘಳಿಗೆಯ ಕೋಪ ಅವ್ನ ಮೇಲೆ ಎಂದು ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿದಿದ್ದಾರೆ ಅವರೂ ಸಹಾ. 

'ಇರ್ಲಿ ಪಾಪ ಕಣಮ್ಮ ಅವ್ನು....'  ಅಂದ್ರೆ, 'ಹಾಗಾದ್ರೆ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನನ್ನ ಹತ್ರ ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಚಾಡಿ ಹೇಳಬೇಡ....  ನೀನೆ ಅನುಭವಿಸು ಅಂತಾರೆ' ...ಒಟ್ನಲ್ಲಿ ಅವಳನ್ನ ಸಪೋರ್ಟ್ ಮಾಡೋರು ಯಾರು ಇಲ್ಲ....  :-(

'ನಾನು ಒಂದಷ್ಟು ದಿನ ಊರಿಗೆ ಹೋಗ್ತಾ ಇದೀನಿ ಕಣೆ.  ಅಲ್ಲಿ ಮೊಬೈಲ್ ನೆಟ್ವರ್ಕ್ , ಇಂಟರ್ನೆಟ್ ಏನೂ ಇಲ್ಲ... ಒಂದಷ್ಟು ದಿನ ನನ್ನ ಕಿರಿಕಿರಿ ಇಲ್ದೆ ಆರಾಮಾಗಿರು...'  ಹೀಗೆ ಹೇಳಿ ಅವನು ಹೊರಟ್ರೆ  ಒಂದಷ್ಟು ದಿನ ಬೋರ್.  ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನಕ್ಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ದಿನಗಳು ಸೇರಿ ತುಂಬಾ ದಿನ ಹುಡುಗನ ಪತ್ತೆ ಇರೋಲ್ಲ. ಎಲ್ಲೋ ನೆಟ್ವರ್ಕ್ ಇರೋ ಹತ್ತಿರದ ಊರಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಒಂದು ಮೆಸೇಜ್, ಒಂದು ಫೋನ್  ಕಾಲ್ನಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಸಂಪರ್ಕದಲ್ಲಿ ಸಿಗೋ ತೃಪ್ತಿ .

ಒಮ್ಮೆಅವನು  ತನ್ನ ಊರಿಗೆ  ಹೋದಾಗ,  'ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಪೇಟೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದೀನಿ ...   ಮಾತಾಡ್ತೀಯಾ ಅವಳತ್ರ...'  ಅಂತ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡಿದ್ರೆ , 'ಅವರ ಹತ್ರ ಮಾತಾಡಕ್ಕೆ ಹೆದರಿಕೆ ಆಗುತ್ತೆ ಮಾರಾಯಾ.....' ಅಂತ ರಿಪ್ಲೈ ಮಾಡಿದ್ಲು.  ಕೊನೆಗೂ 'ಓಕೆ ಮಾತಾಡ್ತೀನಿ  .....' ಅಂದಾಗ,
ಅವನು 'ನಿಂಗೆ ಮಾತಾಡಕ್ಕೆ ಬರಲ್ಲ..ಅವಳಿಗೆ ಗೊತಾಗಲ್ಲ....  ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ' ...  ಅಂತ ಇಬ್ಬರನ್ನು UNDER ESTIMATE ಮಾಡಿದ್ದ   :-P ಅವ್ನು ಹೀಗೆ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡ್ದಾಗ  ನಿಜ .. ತನ್ನ ಗುಣವನ್ನ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿ ಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ ಅನ್ನಿಸ್ತು. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಅವ್ನು ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ರು ೧೦೦ಕ್ಕೆ ೯೫ ಭಾಗ ಅವ್ನು ಮಾತಾಡಿದ್ರೆ ಒಂದು ೫% ಅವ್ಳು ಮಾತಾಡೋಳು. :-P   ಅವ್ನ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಅಂತೂ ಇಂತೂ ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಮಾತಾಡಿ ಉಫ್ ಅಂತ ಉಸಿರು ಬಿಟ್ಟಿದ್ಲು ಆ ದಿನ  ಅವಳು.

ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಿಷಯವನ್ನ ತನ್ನ ಅಮ್ಮನಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳೊ ಅವಳಿಗೆ, ಒಮ್ಮೆ ಅವನು ಕೂಡ  ಅವಳ ಅಮ್ಮನ ಹತ್ರ ಮಾತಾಡೋ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕೆ ಬಿಡ್ತು. ಸಿಕ್ಕಿದ್ದೇ ಛಾನ್ಸ್ ಅಂತ ....  'ಅಮ್ಮಾ ನಿಮ್ಮ ಮಗಳು ಮಾತೆತ್ತಿದರೆ ನನ್ನ ಬೈತಾಳೆ....  ಯಾವಾಗ್ ನೋಡಿದರೂ ಜಗಳ ಆಡ್ತಾಳೆ.... ಬ್ಲಾ ...ಬ್ಲಾ ಬ್ಲಾ.. ,,,,'   ಅಬ್ಬಾ  ಒಂದೆರಡಲ್ಲ ಅವನ ಚಾಡಿ ಅವಳ ಅಮ್ಮನ ಹತ್ರ... ಅದಕ್ಕೆ ಅವರು ಪಾಪ  "ಅರೆ ಅವಳು ತುಂಬಾ ಪಾಪ....  ಯಾರ ಹತ್ರ ಜಗಳ, ಕೋಪ ಮಾಡ್ಕೊಳ್ಳೊ ಸ್ವಭಾವಾನೇ ಅಲ್ಲ ಅವಳದ್ದು...' ಅಂತ ಮಗಳನ್ನ ಸಪೋರ್ಟ್ ಮಾಡಿದ್ರು... :-)

 ಫೋನ್ ಇಟ್ಟ  ಮೇಲೆ  'ಯಾಕೆ ಅವನನ್ನ  ಸುಮ್ನೆ ಬೈತೀಯಾ....'  ಅಂತಾ ಅಮ್ಮ ಕೇಳಿದ್ರೆ,  'ಹಂಗೆ ತರಲೆ ಮಾಡ್ತಾನಮ್ಮ...  ಬರೋ ಸಿಟ್ಟಿಗೆ ಏನಾದರೂ ಮಾಡೋಣ ಅನ್ಸುತ್ತೆ ...' ಅಂದಿದ್ಲು... 






ಅವಳ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡೋವಾಗ  ಅವನು ಏಕವಚನ ಉಪಯೋಗಿಸಿದರೆ, ಅವಳಿಗೆ ಈಗಲೂ, ಹೋಗೋ ಬಾರೋ ಅಂತ ಮಾತಾಡೋಕೆ ಕಷ್ಟ.  ಮೆಸೆಜ್ನಲ್ಲಿ, ಫೋನ್ನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡೋವಾಗ ಮಾತ್ರ ಅವಳ ಧೈರ್ಯ, ಶೌರ್ಯ ಎಲ್ಲಾ... :-P ಮೊದ್ಲೇ  ಅವಳು ಮುಜುಗರದ ಪ್ರಾಣಿ. ನಿಜಕ್ಕೂ  ಅವನು ಎದುರಿಗೆ ಬಂದರೆ full silent. ಮತ್ತೆ ಏನು ವಿಶೇಷ? ಫೈನ್ ಏನಿಲ್ಲ....  ಮತ್ತೆ ...? ನಥಿಂಗ್ ..... ಇಷ್ಟು ಶಬ್ದ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ  ಶಬ್ದಗಳು ಹೊರಗೆ ಬರಲ್ಲ :-P

ಅವನಿಗೆ ಅವಳು ಭೇಟಿಯಾಗಿದ್ದೆ ಎರಡು ಬಾರಿ. ಎದುರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಅವ್ನದ್ದು  ಥೇಟ್ ಒರಟು.  ಆದ್ರೆ ಮನಸ್ಸು ತುಂಬಾ ಮೃದು... ಹೀಗಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊಗಳಿದರೆ ಹಾಗೆ ಹಿಗ್ಗಿ ಹೀರೆಕಾಯಿ ಆಗ್ತಾನೆ... :-P

ಹೌದು ಅವನಿಗೂ ಒಂದು ಪ್ರೀತಿಯ  ಹೆಸರು ಇಟ್ಟಿದ್ದಾಳೆ ಅವಳು  .... ತುಂಬಾನೇ ಖುಷಿ  ಅವಳಿಗೆ ಹಾಗೆ ಕರೆವಾಗ.ಒಂದು ರೀತಿಯ    ಮುದ್ದು ಮುದ್ದು ಮಗುವಿಗೆ ಅಡ್ಡ ಹೆಸರು ಇಟ್ಟು ಕೂಗೋ ಭಾವ. ಅದೂ ಕೂಡ ಮೆಸೆಜ್ನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ... ಅವನು  ಕೂಡ  ಅವಳಿಗೆ  ಒಂದು ಹೆಸರಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ....  ಎಷ್ಟೆಂದರೂ ಅವ್ನು ದೊಡ್ಡ COPY CAT... :-P   ತುಂಬಾನೇ ಸಿಲ್ಲಿ ಹುಡುಗ. ಸೀರಿಯಸ್ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಧೈರ್ಯವಂತ.  ಆದ್ರೆ  ಚಿಕ್ಕ ಪುಟ್ಟ ವಿಷಯಗಳಿಗೆಲ್ಲ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳೋ  ಬುದ್ದು :-P

ಅವನ ಋಣಾತ್ಮಕ ಯೋಚನೆಗಳೆಂದರೆ ಅವಳಿಗೆ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಸಿಟ್ಟು . ಆ ಒಂದು ವಿಷಯಕ್ಕೆ  SHE JUST HATES HIM..

ಅವಳದೊಂದು  ಅಭ್ಯಾಸ....  ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಆ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ  ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ಮೂಡೋ  ಭಾವ ಅಂದ್ರೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ ....  ಹೀಗೆ ಏನೋ ತನ್ನ  ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಇರ್ತಾಳೆ.  ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಅವನ ನೆನಪಾಗುತ್ತೆ.  ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿ, ಆತ್ಮೀಯತೆ  ಉಕ್ಕಿ ಹರಿಯುತ್ತೆ. :-P    ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಅವ್ನಿಗೆ 'ಲವ್ ಯೂ ಕಣೋ ....' ಅಂತ ಹೇಳಲೇಬೇಕು .. ಆ ಘಳಿಗೇಲಿ ಅವನಿಗೆ ಅವಳ ಆ ಪ್ರೀತಿ ಬೇಕೋ ಬೇಡ್ವೋ ... ಅವಳಿಗದು no matters... ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಅನಿಸಿದ್ದನ್ನ ಕೂಡಲೆ  ಹೇಳಿ ಹಗುರಾಗ್ಬೇಕು....  ಅಷ್ಟೇ ಅವಳ ಪಾಲಿಸಿ... :-D 

ಅವಳ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ರಾತ್ರಿ ೧೨ ಘಂಟೆಗೆ ನಿದ್ದೆಗಣ್ಣಲ್ಲಿ ವಿಶ್ ಮಾಡಿದ ಭೂಪ ಅವ್ನು.  ಅದೇನು ಅರ್ಧ ನಿದ್ದೆ ಅರ್ಧ ಎಚ್ಚರದಲ್ಲಿ  ಮಾತಾಡಿದ್ನೋ ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಪಾಪ :-P

'ಹೇ ಇವತ್ತು ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿ ಬರ್ತಾ ಇದೆ ಕಣೋ' .....  ಅಂತ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡಿದ್ರೆ
 'ಬಚಾವ್,  ಹತ್ರದಲ್ಲಿ ನಾನಿಲ್ಲ.....' ಅಂತ ರಿಪ್ಲೈ ಬರತ್ತೆ... ;-) ಇದ್ದಿದ್ರೆ ಅಷ್ಟೇ .... ಅಂತ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಎಣಿಸಿ  ನಗ್ತಾಳೆ ಅವ್ಳು. 

ಅವನದ್ದೊಂದು ಟಿ - ಶರ್ಟ್ ಅದೇಕೆ ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರೀತಿನೊ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ... ಆ ಶರ್ಟ್ನಲ್ಲಿ ಇರುವ ಅವನ ಹಳೆಯ  ಫೋಟೋಗಳು ಅವಳಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಿಯವಾದದ್ದು... ಅದರಲ್ಲೂ ಅವನ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಇರುವ ಒಂದು ಫೋಟೋ.  ಆ  ಹಳೆಯ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಅವ್ನು ಇಲಿಮರಿ ಹಂಗೆ ಕಾಣ್ತಾನೆ ಅದೆಕೋ  ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಅವಳಿಗೆ :-P

ಇನ್ನೊಂದು ವಿಶೇಷ ಅಂದ್ರೆ ಪ್ರತಿಬಾರಿ ಅವಳೇ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದರೂ, ಅವನ ಮನಸ್ಸು ನೊಯಿಸಿದ್ರೂ  'ಸಾರಿ'  ಕೇಳೋದು ಅವ್ನೆ.  ಅಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆ ಹುಡುಗ ಇನ್ನು ಯಾರೂ ಅವಳಿಗೆ ಸ್ನೇಹಿತನಾಗಿ ಸಿಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ  :-P

ಪ್ರತಿದಿನ ಬೆಳಗಿನ ಗುಡ್ಮಾರ್ನಿಂಗ್ ಮೆಸೆಜ್ಗಳಿಂದ ಅವಳ  ನಿದ್ದೆ ಹಾಳು ಮಾಡೋ  ಅವನು, ನಿದ್ದೆಮರಿಯಾದ ಅವಳಿಗೆ ಬರೋ ಕೋಪಕ್ಕೆ ಹಂಗೆ ಎದುರಿಗಿದ್ರೆ ಚಟ್ನಿ ಮಾಡೋ ಅಷ್ಟು ಸಿಟ್ಟು.  ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಅವಳಾಗಿ 'ಗುಡ್ಮಾರ್ನಿಂಗ್' ಅಂದ್ರೂ ಅದಕ್ಕೂ ಒಂದಷ್ಟು ಕಾಲೆಳೆಯೋ ಕಾಮೆಂಟ್ಸ್. ಯಾಕಾದ್ರೂ ಇವನಿಗೆ ಫೋನ್ ನಂಬರ್ ಕೊಟ್ನೋ ಅಂತ ಅವಳಿಗೆ ಅವಳೇ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಬೈದುಕೊಂಡಿದ್ದ  ದಿನಗಳದೆಷ್ಟೋ ....   :-P

ಅವನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸಂತಸದ  ಕ್ಷಣದಲ್ಲೂ ಅವಳಿಗೊಂದು ಪಾಲು.  ಅದನ್ನ ಆ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲೇ  ಹಂಚೋ ಹುಡುಗ ಅವನು. ಒಂಥರಾ LIVE T V channel ಇದ್ದ  ಹಾಗೆ.... 

ಜೊತೆಗೆ ಅವಳ  ಮನಸ್ಸು ನೊಂದಾಗಲೂ ಸಾಂತ್ವಾನ ಹೇಳೋ ಹುಡುಗ ಅವನು. ಅವನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳೋ  ಚಿಕ್ಕ ಪುಟ್ಟ ಖುಷಿಗಳು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅವಳಲ್ಲೂ ಸಂತಸದ ಅಲೆ ಹರಿಸುತ್ತೆ. 

ಅವನಿಗೆ ಅವಳು  ನೋವು ಕೊಟ್ಟ  ಆ ವಿಷಯವನ್ನ ಪುನಃ ನೆನಪಿಸಿ, ಜಗಳ ತೆಗೆದು ರಾಜಿ ಆಗಿ ಪುನಃ ಅದೇ ವಿಷಯಕ್ಕೆ  ಕಾಲೆಳೆಯೋದಂದ್ರೆ ಅವಳಿಗೆ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ  :-P  

 ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಇದ್ದು ಏನೂ ಅನುಭವಿಸಿದ ಅವಳಿಗೆ ಖುಷಿಯಾಗಿ  ಹೀಗೂ ಇರಬಹುದು ಎಂದು ಆ ಹುಡುಗ ತೋರಿಸಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ.   ಅದೆಷ್ಟೋ ಹೊಸ ಹುರುಪು, ಭರವಸೆ ಅವಳಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸಿದ್ದ . 

ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅತಿ ಅನಿಸುವಷ್ಟು ನಗಿಸೋ ಅವನು, ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಕಣ್ಣು ಒದ್ದೆ ಮಾಡಿಸೋ  TWO IN ONE ಹುಡುಗ ..... 

ಅವಳಿಗೆ ಅತಿಯಾಗಿ ಹಿಂಸೆ ಆಗೋದು  ಅವನೂರಿನ ಭಾಷೆ.  ಅವಳಿಗೆ ಆ ಭಾಷೆ ಅರ್ಧ ಅರ್ಥ ಆದ್ರೆ, ಇನ್ನರ್ಧ ಅರ್ಥ ಆಗಲ್ಲ .  'ಇವತ್ತು ಹಬ್ಬದ ಸ್ಪೆಶಲ್ ಅಡಿಗೆ ಕಣೆ , ಊಟಕ್ಕೆ ಬಾರೆ ಅಂತ ಅವ್ನು ಕರೆದ್ರೆ', ಅದನ್ನು ಓದಿ ಅರ್ಥ ಆಗದ ಅವಳು, 'ಹೇ ನಂಗೆ  ಊಟಕ್ಕೆ ಕರ್ದೆ ಇಲ್ಲ ಅಂತ'  ....  ,  'ಆಗ್ಲೇ ಕರೆದ್ನಲ್ಲೇ ಅಂತ ಅವ್ನು '..... 'ನೆಟ್ಟಗೆ ನಂಗೆ ಅರ್ಥ ಆಗೋ ಹಾಗೆ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡೋಕೆ ಏನು ರೋಗ ಅಂತ ಅವ್ಳು' ...? ಹೀಗೆ   ಅಲ್ಲೊಂದು ಚಿಕ್ಕ ಕೋಳಿ ಜಗಳ .... :-D

ಪ್ರತಿ ಬಾರಿಯೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ವಿಷಯಕ್ಕೆ  ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳು, ಕೋಪ, ವಾದ- ವಿವಾದ, ಜಗಳ, ಕಾಲೆಳೆಯೋದು, UNLIMITED ಪ್ರೀತಿ, ಒಂದಷ್ಟು  ಕಷ್ಟ - ಸುಖ ವಿನಿಮಯ ಎಲ್ಲಾ ಎಲ್ಲಾನೂ ಇದೆ ಆ ಸ್ನೇಹದಲ್ಲಿ....  ಇವೆಲ್ಲವನ್ನ ಅನುಭವಿಸಿ  ಕಳೆದ ಒಂದು ವರ್ಷ ಅವಳಿಗೆ ಇಟ್ಸ್ ಗ್ರೇಟ್, fantastic.  :-)

ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಆದ್ರೂ ಅವನ ಸ್ನೇಹ ಅವಳಿಗೆ  ಬೇಕೇ ಬೇಕು. ಒಂದಿನ ಸಂಪರ್ಕದಲ್ಲಿ ಇಲ್ದೆ ಇದ್ರೂ ಕಾಡೋ ಖಾಲಿತನ. ಜಗಳ ಆಡೋಕ್ಕೆ, ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡಕ್ಕೆ ಅವನಂಥ ಆತ್ಮೀಯ ಸ್ನೇಹಿತ  ಇನ್ನೆಲ್ಲೂ ಸಿಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. :-)

ಕೊನೆಯದಾಗಿ 'ಲವ್ ಯೂ ಕಣೋ......' ಅಂತ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಹೇಳೋಕಾದ್ರೂ ಆ BOY FRIEND ಬೇಕೇ ಬೇಕು .....  ;-)

ಅವರಿಬ್ಬರ  ಸ್ನೇಹ ಚಿರಂಜೀವಿಯಾಗಿ ಸದಾ ಇರಲಿ ಅನ್ನೋ ಹಾರೈಕೆ..... TOUCH WOOD ..... :-)

ಅಮ್ಮಾ... ಎಲ್ಲಿದ್ದೀಯಾ....... ಬೇಗ ಬಾ..... !!!!!!

ನನ್ನ ತಂದೆಯ  ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಬೇಕಂದ್ರೆ ಸ್ನೇಹಜೀವಿ.   ತುಂಬಾ ಪ್ರತಿಭಾವಂತರು. ಗಣಿತದಲ್ಲಿ A1. ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳವರೆಗೂ ನಮ್ಮ  ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಕ್ಯಾಲ್ಕ್ಯುಲೇಟರ್ ಇರಲಿಲ್ಲ.. ಎಲ್ಲ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವೂ ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇ . ಕಸದಿಂದ ರಸ ತೆಗೆಯುವ ವ್ಯಕ್ತಿ.  ಅವರ ಪ್ರಕಾರ ಯಾವುದೇ ಚಿಕ್ಕ ವಸ್ತುವು ವೇಸ್ಟ್ ಅಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವು ಉಪಯೋಗಕ್ಕೆ ಬರುವಂಥದ್ದು. ಗೊತ್ತಿರದ ವಿದ್ಯೆ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟು. ಚಂದದ ಕೆಲಸ.  ಪರ್ಫೆಕ್ಟ್ ಅನ್ನೋ ಶಬ್ದಕ್ಕೆ ಇನ್ನೊಂದು ಹೆಸರು. ಅತೀವ  ತಾಳ್ಮೆ ಸಮಾಧಾನದ ಗುಣ. ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಅವ್ರ ಮಗಳಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದರೂ ಆ ಸ್ವಭಾವ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಬರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬರಿಗೂ ನೋಯಿಸದ ಮನಸ್ಸು. ತಮಗೆ ನೋವು ಮಾಡಿದವರಿಗೂ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ ಅನ್ನೋ ಹಾರೈಕೆ. 

ತನ್ನ 3 ಅಥವಾ 4 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಲ್ಲೇ ತಮ್ಮ ತಾಯಿಯನ್ನ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ನನ್ನ ತಂದೆ ಒಂದಿನ ಆದ್ರೂ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಲೇ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ.  ತಾಯಿಯನ್ನ ನೋಡಿದ ನೆನಪು ಸಹಾ ಅವರಿಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವರ ತಾಯಿಯ ಒಂದು ಫೋಟೋ ಸಹ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಬೆಳೆದಿದ್ದೆಲ್ಲ ಒಂದು ಕೂಡು  ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ. ಮನೆ ತುಂಬಾ 25-30 ಜನ ... ಹೇಗೋ ದೊಡ್ಡವರಾಗಿದ್ರು. ಮನೆಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಬಂದು ಹೋಗೋ ನೆಂಟರು.  ಯಾವಾಗಲೂ ಗಿಜಿಗಿಜಿ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಮನೆ. ಎಂಟನೆ ತರಗತಿವರೆಗೆ ಓದಿದ ಅವರು ತಮ್ಮ ತಂದೆಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ವಿಧ್ಯಾಭ್ಯಾಸವನ್ನ ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟು ಅಂಗಡಿ ಸೇರಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ಅಂಗಡಿ  ಊರಿನ   ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಎಂದು ಹೆಸರು ಮಾಡಿತ್ತು. 

ಹೀಗೆ ದಿನಗಳು, ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದುಹೋಗಿತ್ತು. ವ್ಯಾಪಾರ ವ್ಯವಹಾರ ಅವರ ಮದುವೆ, ಅಕ್ಕ ತಂಗಿ ತಮ್ಮಂದಿರ   ಮದುವೆ, , ಕಷ್ಟ ಸುಖ  ಎಲ್ಲವು ಹೀಗೆ ಸಾಗುತ್ತ ಸಾಗುತ್ತ ದಿನಗಳು ಉರುಳಿ ಹೋಗ್ತಾ ಇತ್ತು. 

ತಮ್ಮ 70ನೆ ವಯಸ್ಸಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಊರಿನ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿ ಸೇವೆ. ಆ ದಿನಗಳು ಅವರ ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ಸಂತಸದ ದಿನಗಳಾಗಿತ್ತು .  ಇದರ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಾತ್ರೆಯ ಅಡ್ಡ ಪರಿಣಾಮದಿಂದ ಆರೋಗ್ಯ ದಿನೇ ದಿನೇ ಹದಗೆಡ್ತಾ ಇತ್ತು. ಇನ್ನು ಅಂಗಡಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ತಾವು 55 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ದುಡಿದ ಅಂಗಡಿಯನ್ನು ಮುಚ್ಚುವ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ನನ್ನ ಬಲವಂತಕ್ಕೆ ಮಾಡಿದ್ದರು.  ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ  ಒಮ್ಮೆ ರಕ್ತವಾಂತಿಯಾಗಿ ರಾತೋರಾತ್ರಿ ಮಣಿಪಾಲದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ದಾಖಲಾದಾಗ ತಪಾಸಣೆಯ ನಂತರ  ತಿಳಿದದ್ದು,  ಅವರ  ಲಿವರ್ ಸಂಪೂರ್ಣ ಹಾಳಾಗಿತ್ತು. ಒಂದಷ್ಟು ತಿಂಗಳು ಔಷಧಿ,  ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಎಂದು ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದು ಪುನಃ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿಯ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಒಂದಷ್ಟು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿ ಪುನಃ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಉಡುಪಿಗೆ ಮನೆ ಸ್ಥಳಾಂತರ ಮಾಡಿದ್ದರು. 

ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳು  ನಿರಂತರ  ಮಣಿಪಾಲದ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಭೇಟಿ. . .. ಹೀಗೆ ಸಾಗಿತ್ತು ಒಂದು ಒಂದೂವರೆ  ವರ್ಷ.   ಕೊನೆಕೊನೆಗೆ 20 ದಿನ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ 10 ದಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ.. ಒಂದೆಡೆ ಮಗಳು,  ಅಳಿಯನಿಗೆ ತೊಂದರೆ ಎಂದು ನೋವು ತಿನ್ನೋ ಮನಸ್ಸು.  ಎಷ್ಟೇ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿದರು ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇ ಪುನಃ ಅದೇ ಕೊರಗು. 

ಕೊನೆಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಉಲ್ಫನಗೊಂಡ  ಕಾಯಿಲೆ.  ನಡೆಯಲು ಆಗದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ಮಲಗಿದಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲವೂ. ಆಹಾರ ತಿನ್ನಲು ಶಕ್ತಿಯಿರದೆ ನಿತ್ರಾಣ ದೇಹ . ಎದುರಿಗೆ ಇರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಗುರುತು ಸಿಗದಷ್ಟು ದೇಹ ಕೃಶ. ಈ ಕಡೆಯ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಇಲ್ಲದೆ ಕೆಲವು ದಿನಗಳು.   ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಸಿಗೆ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿ ಮಲಗಿ ಬೆಡ್ sour. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿದಿನ ಡ್ರೆಸ್ಸಿಂಗ್ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಜೊತೆಗೆ  ವಾಟರ್ ಬೆಡ್ ಕೂಡ.    ಇನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಆಗದು ಎಂದು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಅಂಬುಲೆನ್ಸ್ನಲ್ಲಿ ಸಾಗಾಟ.  ಇತ್ತ ಕಡೆ ಇರದ ಪ್ರಜ್ಞೆ.  ಏನೇನೋ ಹಳೆಯ ನೆನಪು ಆಗಿ ತಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾವೇ ಮಾತಾಡೋ ಅಪ್ಪ .  ಕೊನೆಯ ವಾರದಲ್ಲಿ ಶುರುವಾದ ಡಯಾಬಿಟಿಸ್ ಖಾಯಿಲೆ.  control ಗೆ ಬಾರದಷ್ಟು ರಕ್ತದ ಒತ್ತಡ.  

ಸುಮಾರು 65-70 ವರ್ಷಗಳು ತಮ್ಮ ತಾಯಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಎಂದೂ  ಮಾತಾಡದೆ ಇದ್ದ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಆ ತಾಯಿಯ ನೆನಪು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದೆಷ್ಟು ವರ್ಷ ಆ ತಾಯಿಯನ್ನು ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲೇ  ಕಳೆದುಕೊಂಡ ದುಃಖ ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದರೋ ಅವೆಲ್ಲವೂ ಆ  ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹೊರಬಂದಿತ್ತು. 


ಮೊದಲೆಲ್ಲ ರೇಡಿಯೋದಲ್ಲಿ 'ಪುಣ್ಯಕೋಟಿ ' ಗೋವಿನ ಹಾಡು ಬರ್ತಾ ಇತ್ತು. ಆ ಹಾಡು ಅಪ್ಪನನ್ನ ಎಲ್ಲೋ ಸ್ವಲ್ಪ ಭಾವುಕರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡ್ತಾ ಇತ್ತು ಅದು ಬಿಟ್ರೆ ಕೆಲವು ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ತಾಯಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಬರುವ ಕೆಲವು ಮನಕಲಕುವ ದೃಶ್ಯಗಳು... ಅದನ್ನೂ ವೀಕ್ಷಿಸಿದಾಗ ಎಲ್ಲೋ ಸ್ವಲ್ಪ ನೋವು ಪಡ್ತಿದ್ದರೇನೋ ... ಅದೂ ತುಂಬಾ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ.... ಎಂದೂ ಯಾರೆದುರಿಗೂ ತಮ್ಮ ನೋವನ್ನ ತೋರಿಸಿಕೊಂಡವರಲ್ಲ... 

ಆದರೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಆ ಇಡೀ ಒಂದು   ದಿನ  'ಅಮ್ಮಾ ಎಲ್ಲಿದ್ದೀಯಾ..... ಬಾ.... ನನ್ನನ್ನು ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಕರ್ಕೊಂಡು ಹೋಗು'  ಅನ್ನೋ ಸಾಲನ್ನ   ಕರೆದು ಕರೆದು ಮೌನಕ್ಕೆ ಶರಣಾಗಿದ್ರು. ಆ ದಿನವಿಡೀ ಹತ್ತಿರವಿದ್ದ ನನ್ನ ಮತ್ತು ಅಮ್ಮನ ಪಾಲಿಗೆ ಅತೀವ ಸಂಕಟ ಪಟ್ಟ ದಿನವಾಗಿತ್ತು .  ಅದೇ ಅಪ್ಪನ  ಕೊನೆಯ ಮಾತಾಗಿತ್ತು. ನಂತರದ   ಒಂದೆರಡು ದಿನದಲ್ಲಿ  ಲೋಕವನ್ನೇ ತ್ಯಜಿಸಿದ್ದರು.

ಹೇಗಿದ್ದ ಮನುಷ್ಯ ಹೇಗಾಗಿ ಬಿಡ್ತಾರೆ ಅಂತ ತುಂಬಾ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ನೋಡಿದ ಅನುಭವ.....

ಹೀಗೆ ಅನಿಸಿದ್ದು..... ಅದು ಯಾವುದೇ ಆತ್ಮೀಯ ವಸ್ತು ಅಥವಾ ವ್ಯಕ್ತಿ ಇರಲಿ, ಕಳೆದುಕೊಂಡರೆ ಮಾತ್ರ ಅದರ ಬೆಲೆ ಗೊತ್ತಾಗೋದು ... ಅದು ಕೈಗೆಟಕುವಂತಿದ್ದರೆ ತಾತ್ಸಾರ, ಅಸಡ್ಡೆ ... 

ಅದರಲ್ಲೂ ಅಮ್ಮ ... ಅವಳು  ಇದ್ದಾಗ ಆಕೆಯ  ಬೆಲೆ ತಿಳಿಯೋದು ತುಂಬಾ ಕಡಿಮೆ. ಅವಳನ್ನು ಯಾವಾಗ್ಲೂ ನೋಯಿಸೋದೆ ಹೆಚ್ಚು.... ಪ್ರೀತಿಯ  ಧಾರೆ ಎರೆಯೋ ಅವಳಿಗೆ  ನಮ್ಮಿಂದ ಸಿಗುವ ಉಡುಗೊರೆ ಅದು .....    

  

ಮನಸ್ಸು.....

ಅವಳು ವಾಚ್ ನೋಡ್ಕೊತಾಳೆ ಆಗ್ಲೇ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಹನ್ನೆರಡು ಮುಕ್ಕಾಲು ತೋರಿಸ್ತಿದೆ.   ಓ....  ಇನ್ನು ಕಾಲು ಘಂಟೆ ಕಳೆದರೆ ಗಂಡ ಬೇರೆ ಆಫೀಸಿಂದ ಮನೆಗೆ  ಊಟಕ್ಕೆ ಬರ್ತಾರೆ. ಮನೆ ಬೀಗದ ಕೈ ಬೇರೆ ನನ್ನತ್ರ ಇದೆ. ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗಿ ಒಂದೆರಡು ಸಾಮಾನು ಬೇರೆ ತೆಗೋಬೇಕು.  ಛೆ...  ಬೇಗ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಡಬೇಕಿತ್ತು.  ನನ್ನ ಕೆಲಸ ಒಂದು ಆಗೋದಂತ ಇಲ್ಲ.....  ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಎಣಿಸ್ತಾ ಬಿರಬಿರನೆ ಪೇಟೆನಲ್ಲಿ ಅವಳು ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ.  ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಎದುರಿಗೆ ಬೇಕರಿ ಅಂಗಡಿ ಸಿಗುತ್ತೆ.  ಒಹ್...ಇಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ತುಂಬಾ ಜನ ಇದ್ದಾರೆ....  ಛೆ....  ಅಂದ್ಕೊತಾ ಅಂಗಡಿ ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ ಒಳಗಿದ್ದ ಹುಡುಗನ ಹತ್ತಿರ ತನಗೆ ಬೇಕಾದ ಸಾಮಾನೆಲ್ಲಾ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡ್ತಾಳೆ.  ಅವನು ಅಂತು ಇಂತು ಐದು ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿ ಕೈಗೆ ಬಿಲ್ ಕೊಡ್ತಾನೆ.  ಆ ಬಿಲ್ ಕ್ಯಾಷಿಯರ್ ಹತ್ರ ಕೊಟ್ಟು ನೂರರ ಎರಡು ನೋಟ್ ಕೊಡ್ತಾಳೆ. ಅವನು ಮೂರು ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ನೋಟು ಜೊತೆಗೆ ಐದು  ರೂಪಾಯಿ ನಾಣ್ಯ ವಾಪಾಸ್ ಕೊಡ್ತಾನೆ. ಇನ್ನೇನು  ಅದನ್ನು ಅವನ ಕೈಯಿಂದ ತೆಗೋಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವಳ  ಕೈ ತಪ್ಪಿ ನಾಣ್ಯ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದು ಬಿಡತ್ತೆ.  ಸಾರಿ ಮೇಡಂ....  ಅಂತ ಅವನು ಕೌಂಟರ್ ಒಳಗಿಂದ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ರೆ,  ಇಟ್ಸ್ ಓಕೆ... ನಾನೇ ಬೀಳ್ಸಿದ್ದು.... ನೀವು ಸಾರಿ ಕೇಳೋ ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲ ....   ಅಂತ ಅವಳು ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದ ನಾಣ್ಯ ಎತ್ಕೊತಾಳೆ. ಆ ಹುಡುಗ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಪ್ಯಾಕೆಟ್ ಇನ್ನೇನು ತನ್ನ ಹತ್ರ ಇರೋ ಬ್ಯಾಗ್ನಲ್ಲಿ ಹಾಕ್ಬೇಕು ಅಂತ ಅವಸರದಲ್ಲಿ ತುರುಕ್ತಾ ಇರ್ಬೇಕಾದ್ರೆ  ಕೈಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನು ಹಾಗೆ ಇದ್ದ ಐದು  ರೂಪಾಯಿ ನಾಣ್ಯ ಪುನಃ ಕೈ ಜಾರಿ 'ಟ ಣ್  ಟ ಣ್ ....' ಅಂತ ಶಬ್ದ ಮಾಡ್ತಾ ಒಂದಷ್ಟು ದೂರ ಉರಳ್ತಾ  ಬಿದ್ದು ಹೋಗತ್ತೆ . ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕ ಇರೋವ್ರೆಲ್ಲ ಆ ಶಬ್ದಕ್ಕೆ ಒಮ್ಮೆ ಅವಳನ್ನೇ ನೋಡ್ತಾರೆ.   ಛೆ....  ಅವಸರ ಅಂತ ಅಂದ್ಕೊಂಡು  ಬೇಗ ಬೇಗ ಮನೆಗೆ ಹೋಗೋಣ ಅಂದ್ರೆ ಇದೊಳ್ಳೆ ಕೈಯಿಗೆ ಬಲ ಇಲ್ದೇ ಇರೋವ್ರ ತರಹ ಈ ಚಿಲ್ಲರೆ ಯಾಕೋ ಬಿದ್ದು ಬಿದ್ದು ಹೋಗ್ತಾ ಇದೆ.....  ಅಂತ ತನಗೆ ತಾನೇ ಬೈಕೋತಾಳೆ.

ಪುನಃ ಬಿದ್ದ ಆ ನಾಣ್ಯ  ಎತ್ಕೋಬೇಕಾದ್ರೆ ಅಲ್ಲೇ ನಾಲ್ಕು  ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಅಂಗಡಿ ಒಳಗೆ ಹಣ್ಣು ಹಣ್ಣು ಮುದುಕಿ ಒಬ್ಬಳು ಬಗ್ಗಿ ಕೂತ್ಕೊಂಡು  ಅದೇನೋ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ಲು. ಅವಳಿಗೆ ಆ ಅಜ್ಜಿ ಬೆನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕಾಣ್ತಾ ಇತ್ತು. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಆಕೆಯ ಹಳೆ ಬಟ್ಟೆ ಗಂಟು, ಮತ್ತೊಂದಿಷ್ಟು ಹಳೆ ಸಾಮಾನುಗಳ ಚೀಲ. ಅರೆ ಈಕೆ ಈ ಅಂಗಡೀಲಿ  ಕೂತು ಏನು ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ... ? ಅನ್ನೋ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದ್ರೆ,  ಆ ಮುದುಕಿ ತನಗೆ ಭಿಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಚಿಲ್ಲರೆ ನಾಣ್ಯಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಲೆಕ್ಕಮಾಡಿ ಐದು ರೂಪಾಯಿಗೊ ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗೂ ಅವನೆಲ್ಲಾ  ಗುಂಪು ಮಾಡಿ  ಇಡ್ತಾ ಇದ್ಲು  . ಆ ಕೆಲಸವನ್ನು ಅದೆಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಮಾಡ್ತಿದ್ಲು ಅಂದ್ರೆ ಒಂದೊಂದು ನಾಣ್ಯವನ್ನು ಆ ಮಂಜುಗಣ್ಣಿನಿಂದ ತುಂಬಾ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ನೋಡಿ ನೋಡಿ  ಲೆಕ್ಕ ಮಾಡಿ ಇಡ್ತಾ ಇದ್ಲು.  ಬಹುಷಃ ಆ ಚಿಲ್ಲರೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಅಂಗಡಿಯವನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಐವತ್ತರ ಅಥವಾ ನೂರರ ನೋಟನ್ನ ಪಡೀತಾಳೇನೋ ಅಂತ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಅಂದ್ಕೊಂಡು,   ಒಂದು ನಿಮಿಷ  ಆ ದೃಶ್ಯವನ್ನ ನೋಡಿದ ಅವಳು ಪದೇ ಪದೇ ಜಾರಿಬಿದ್ದ ತನ್ನ ನಾಣ್ಯವನ್ನ ಪರ್ಸಿಗೆ  ತುರುಕಿ ಅಂಗಡಿಯಿಂದ ಹೊರ ಬೀಳುವಾಗ ಕತ್ತಲು ತುಂಬಿದ ಮೋಡ ಕವಿದ ವಾತಾವರಣ. ಇನ್ನು ಮಳೆ ಶುರು ಆದ್ರೆ ಕಷ್ಟ ಎಂದು ಅಲ್ಲಿಂದ ಐದು ನಿಮಿಷ ದಾರಿಯಷ್ಟೇ ಇದ್ದ ತನ್ನ ಮನೆಯತ್ತ ಇನ್ನಷ್ಟು ಬಿರುಸಿನ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕ್ತಾಳೆ.

ದಾರಿ ಮಧ್ಯೆ ಯಾಕೋ ಆ ಮುದುಕಿಯೇ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ.  ಛೆ....  ಅವಳ ಒಂದು  ಫೋಟೋ ತನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ನಲ್ಲಿ ತೆಗಿಬೇಕಿತ್ತು ಅಂತ ಒಂದು ಮನಸ್ಸು ಹೇಳಿದ್ರೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಮನಸ್ಸು ಆ ಅಸಹಾಯಕ ವೃದ್ಧೆಯ ಚಿತ್ರ ತೆಗೆದು ಫೇಸ್ ಬುಕ್ನಲ್ಲಿ ಶೇರ್ ಮಾಡಿ, ಒಂದಷ್ಟು ಲೈಕ್ಸ್  ಕಾಮೆಂಟ್ ಪಡೆದು  ಅದೆಂಥ ಖುಷಿ ಪಡ್ತೀಯಾ....  ಎಂದು ಛೀಮಾರಿ ಹಾಕ್ತಿತ್ತು.  ಈ ದ್ವಂದ್ವ ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇ ಮನೆ ತಲುಪಿದಾಗ ಅವಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಗಂಡನ ಆಗಮನ. ಬೇಗ ಬೇಗ ಮಾಡಿಟ್ಟಿದ್ದ ಅಡಿಗೆ ಬಿಸಿಮಾಡಿ ಅವನ ಹತ್ರ ಆ ಬೇಕರಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಒಂದೊಂದು ನಿಮಿಷದ ಸಂಗತಿ ಹಂಚಿಕೊಂಡಾಗ  ಅವನು  ಒಂದೆ  ಒಂದು  ಮಾತು ಹೇಳ್ತಾನೆ.  'ಅಲ್ಲಾ ಕಣೆ ಅಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಆ ಮುದುಕಿಯನ್ನ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಗಮನಿಸಿ ಬಂದಿದ್ದೀಯಾ....  ನಿನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಎರಡೆರಡು ಬಾರಿ ಜಾರಿಬಿದ್ದ ಆ ಹಣವನ್ನ ಅವಳಿಗೆ ಕೊಡಬಾರದಿತ್ತಾ...... ' ಅಂದಾಗ ಅವಳನ್ನ ಜೀವಂತವಾಗಿ ಇರುವಾಗಲೇ ಯಾರೋ ತಿವಿದು ಸಾಯಿಸಿದ ಅನುಭವ. ಎಷ್ಟು ಪೆದ್ದು ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ದೆ. ಎಷ್ಟು ದಡ್ಡಿ ತರಹ ಎಲ್ಲಾ ನೋಡಿನೂ ಹಾಗೆ ಬಂದು ಬಿಟ್ಟೆ.  ಯಾವತ್ತು ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿ ಇರುವವರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡೋ ಮನಸ್ಸು ತನ್ನದು ... ಇವತ್ತ್ಯಾಕೆ ಹೀಗ್ ಮಾಡದೆ ...?? ಯಾಕೋ ಆ ದಿನವೆಲ್ಲಾ ಅವಳಿಗೆ ಸಂಕಟ, ಕಸಿವಿಸಿ. ಅವತ್ತಿಡೀ   ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವಿಲ್ಲದ ದಿನ ಅವಳದಾಗಿತ್ತು . 

ಪುಟ್ಟ ಕಂದನ ಸ್ವಗತ....

ಆಗಷ್ಟೇ ನನ್ನ ಮೊದಲ ವರ್ಷದ ಹುಟ್ಟಿದ ಹಬ್ಬ ಮುಗಿದಿತ್ತು. ಅವತ್ತು ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಅದ್ಧೂರಿಯಿಂದ  ತಮ್ಮ ಹತ್ತಿರದ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನೆಲ್ಲಾ   ನನ್ನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದ್ದರು. ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿ ದೂರದೂರಿನಲ್ಲಿ ಇರುವುದರಿಂದ ಯಾರೂ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾದರೆ ಅದೇನೋ 'ಏರೋಪ್ಲೇನ್' ಅಂತೆ ಅದ್ರಲ್ಲಿ ಹೋಗಬೇಕಂತೆ.  ನಾನಿನ್ನು ಅದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ಅಜ್ಜಿಯೇ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದು ಅಮ್ಮನ ಹತ್ತಿರ ಐದಾರು ತಿಂಗಳಿದ್ದು ತಮ್ಮೂರಿಗೆ ಮರಳಿದ್ದರಂತೆ. ನಾನಿನ್ನೂ ಅಜ್ಜನ ಮನೆ ನೋಡಿನೇ ಇಲ್ಲ.  ಅವರನ್ನು ನೋಡಿದ ನೆನಪು ನನಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಇಲ್ಲ. ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಯಾವಾಗಲು ಅವರ  ಫೋಟೋ ಎಲ್ಲಾ ತೋರಿಸ್ತಾ,  'ಇದು ಅಜ್ಜ ಚಿನ್ನು, ಇವ್ರು ಅಜ್ಜಿ, ಇವ್ರು ಮಾಮ....'  ಅಂತ ಹೇಳೋವಾಗ ನಾನು ಪಿಳಿಪಿಳಿ ಕಣ್ಣು ಬಿಡ್ತಾ ನೋಡ್ತೀನಷ್ಟೇ . ನಾನು ಅವತ್ತು ನನ್ನ ಹುಟ್ಟಿದ ಹಬ್ಬದ  ದಿನ ತುಂಬಾ  ಖುಷಿಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದೆ. ಮನೆತುಂಬಾ ಜನ. ನನಗಂತು ಎಲ್ಲರೂ ಎತ್ತಿ ಮುದ್ದಾಡುವರೆ . ನಾನು ಆಂಟಿ-ಅಂಕಲ್, ಅಣ್ಣ-ಅಕ್ಕ ಎಲ್ಲರ ಜೊತೆ ಆಟ ಆಡ್ತಿದ್ದೆ.

ನಾನಂತೂ ದಷ್ಟ ಪುಷ್ಟವಾಗಿ ಬೆಳೆದಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಬರ್ತ್ ಡೇಗೆ ಬಂದವರೆಲ್ಲಾ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ರು. 'ಮುದ್ದುಗೆ ದೃಷ್ಟಿ ತಗಿ' ಅಂತ. ಅಮ್ಮಾನೂ ನಗ್ತಾ ನಗ್ತಾ 'ಸರಿ ಆಯ್ತು' ಅಂತ ಅವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬೀಳ್ಕೊಟ್ಟಿದ್ಲು.   ಆದ್ರೆ ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಅಮ್ಮ ಯಾಕೋ ತುಂಬಾ ಸೊರಗ್ತಾ  ಇದ್ದಾಳೆ ಅಂತ ನಂಗು ಅನ್ನಿಸ್ತಿತ್ತು. ಬೇಸರದ ವಿಷಯ ಅಂದ್ರೆ ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಕಾರಣ ನಾನೇ ಅಂತೆ :-(

ಪಕ್ಕದ ಮನೆ ಆಂಟಿ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಬೈತಾ ಇದ್ಲು. 'ನೋಡು, ಹೇಗಾಗಿದ್ದಿಯಾ, ಒಳ್ಳೆ ಕಡ್ಡಿ ತರಹ, ಇನ್ನಾದರೂ ಅವನಿಗೆ ಎದೆ  ಹಾಲು ಬಿಡ್ಸು, ಹೇಗೂ ಅವ್ನು ಬೇರೆ ಆಹಾರ ತಿಂತಾನಲ್ವಾ,'

 ಅದಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮ, 'ಇನ್ನು ಆರು ತಿಂಗಳು ಕಳೀಲಿ ಅಕ್ಕ, ಇನ್ನು ಸಣ್ಣ ಕೂಸು,ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಬಿಡಿಸ್ತೀನಿ.....' ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರೆ, 'ಏನಾದ್ರೂ ಮಾಡ್ಕೋ .... ' ಅಂತ ಜವಾಬು ಕೊಟ್ಟು  ಆಂಟಿ ಅವರ  ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ರು. 

 ಪಕ್ಕದ ಮನೆ ಆ  ಆಂಟಿ ಕಂಡರೆ ನನಗ್ಯಾಕೋ ತುಂಬಾನೇ ಸಿಟ್ಟು. ಈಕೆ ನನ್ನ ಮತ್ತು ಅಮ್ಮನ  ಸಂಬಂಧಾನ ಹಾಳು ಮಾಡೋಕ್ಕೆ ಬರ್ತಾ  ಇದ್ದಾಳೆ ಅನ್ನಿಸ್ತಿತ್ತು. ಒಂದಿನ ಹೀಗೆ ಅಮ್ಮ ನನಗೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟ ಮಾಡ್ಸಿ, ಮುಖ ಎಲ್ಲಾ  ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡ್ಬೇಕಾದ್ರೆ ಈಕೆ ಸವಾರಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂತು . ಬಂದವಳೇ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಪುನಃ ಅದೇ  ಉಪದೇಶ ಕೊಡಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ಲು.  ಜೊತೆಗೆ  ನನ್ನನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಮುದ್ದು ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ಲು. ಅದೆಲ್ಲಿತ್ತೋ ನನ್ನ ಕೋಪ ಬರಿ ಮೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ನಾನು ಆಕೆ ಬಟ್ಟೆ ಮೇಲೆ 'ಸುಸೂ...... ' ಮಾಡಿ ಸೇಡು ತೀರ್ಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ.   ಆಕೆ ನನ್ನನ್ನ ಅಮ್ಮನ ಕೈಗೆ ಕೊಟ್ಟು, ನಂಗೆ ಎರಡು ನಿಧಾನಕ್ಕೆ  ಏಟು ಕೊಟ್ಟು, ಬೈತಾ, 'ನನ್ನ ಡ್ರೆಸ್ ಎಲ್ಲಾ ಹಾಳಾಯ್ತು, ನೀನೋ ನಿನ್ನ ಮಗನೋ.....' ಅಂತ ಜೋರಾಗಿ ಅನ್ಕೊತಾ ತನ್ನ ಮನೆಗೆ ಓಡಿದ್ಲು.  'ಹಾಗೆ ಆಗಬೇಕು...'  ಅಂತ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಅನ್ಕೊತಾ ನಕ್ಕಿದ್ದೆ ಅವತ್ತು. :-)

ಆಗಲೇ ನಂಗೆ ಒಂದೂವರೆ  ವರ್ಷ ತುಂಬಿತ್ತು. ಮನೇಲಿ ಇದ್ರೆ ನನ್ನನ್ನ ಸುಧಾರಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಆಗಲ್ಲ. ಇಡೀ ದಿನ ಅಮ್ಮನ ಹಿಂದೆ ಇದ್ದು ೨೪ ಘಂಟೆ ಹಾಲಿನ ಮಂತ್ರ ಹಾಕ್ತೀನಿ  ಅಂತ ಅಮ್ಮ, ಅಜ್ಜಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಕ್ಕೆ ಬಟ್ಟೆ ಎಲ್ಲ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿದ್ಲು. ಅಲ್ಲಾದ್ರೆ ಮನೆ ತುಂಬಾ ಜನ. ಹೇಗಾದ್ರು ಹಾಲು ಕುಡಿಯೋದು ಬಿಡಿಸ್ಬೋದು ಅನ್ನೋದು ಅವಳ  ಪ್ಲಾನ್.  ಅಂತು ನನ್ನನ್ನ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಅಮ್ಮ ಅಜ್ಜಿ ಮನೆಗೆ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳೆಸಿದ್ಲು.  ಅಪ್ಪ ನಮ್ಮನ್ನ ಅದೇನೋ ಏರ್ಪೋರ್ಟ್ ಅನ್ನೋ ಕಡೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಟುಹೋದರು. ನನಗು ಅದು ದೂರದ ಪ್ರಯಾಣ.  ಹೊಸ ಹೊಸ ಜಾಗಗಳನ್ನ ಕಣ್ತುಂಬಾ ನೋಡ್ತಾ ಮೈಮರೆತಿದ್ದೆ. ಅಜ್ಜಿ ಮನೆ ಇರೋದು ಪುಟ್ಟ ಊರು. ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಹಸಿರು. ನನಗಂತು ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ ಆಯ್ತು ಅಜ್ಜಿಮನೆ. ಮನೇಲಿ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ, ಇಬ್ರು ಮೂವರು ಮಾವಂದಿರು , ಅತ್ತೆಯಂದಿರು, ಮಕ್ಕಳು, ಮನೆತುಂಬಾ ಜನವೋ ಜನ. ನಮ್ಮನೇಲಿ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನ ಮುಖ ಅಷ್ಟೇ ನೋಡಿ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ  ಇಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟು ಜನರನ್ನು ನೋಡಿ ಗಾಬರಿ, ಸುಸ್ತು, ಅಬ್ಬಾ, ಯಾರು ಇಷ್ಟು ಜನ, ಎಲ್ಲ ಹೊಸ ಮುಖಗಳು. ಎಲ್ರು ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿ  ಮಾಡೋವ್ರೆ. ನಾನು ಒಂಥರಾ 'ವಿ ಅಯ್ ಪಿ'  ಆಗಿದ್ದೆ ಆ ಮನೇಲಿ.  

ಹಾಲು ಬಿಡಿಸಬೇಕು ಅಂತ ಅದೇನೋ ಕಹಿ ಕಹಿ ಔಷಧಿಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಎದೆಗೆ ಹಚ್ಚೋವ್ಳು ನನ್ನಮ್ಮ  . ಆದ್ರೆ ಆ ಅಮೃತದ ಸಿಹಿಗೆ ಯಾವ ಕಹಿಯು ನನ್ನ ನಾಲಿಗೆಗೆ ತಾಗ್ತಾನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಹಾಲಿನ  ರುಚಿಗೆ ಸಾಟಿ ಯಾವ್ದು ಇರಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ. ಅದರ ಪರಿಮಳಕ್ಕೆ ಹಾಗೆ ಅಮಲು ಬಂದು ಸುಖವಾದ ನಿದ್ದೆ ಬರ್ತಾ ಇತ್ತು ನಂಗೆ.

ದಿನ ಕಳೆದ ಹಾಗೆ ರಾತ್ರಿ ಮಾತ್ರ ಹಾಲು ಕುಡ್ದು ಮಲಗ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಬೆಳಗ್ಗಿನ ಸಮಯ ಎಲ್ಲ ಅಷ್ಟೊಂದು ಜನ  ನನ್ನ ಜೊತೆ ಆಟ ಆಡ್ತಾ, ನನ್ನನ್ನ ಸುತ್ತಾಡಿಸ್ತಾ  ನನ್ನನ್ನು ಅಮ್ಮನಿಂದ ದೂರ ಇಡ್ತಿದ್ರು. ಅವರ ಪ್ಲಾನ್ ಎಲ್ಲಾ  ನನಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಆಗ್ತಾ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಶುದ್ಧ ಬುದ್ದು ನಾನು.  ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ನಾನು ರಾತ್ರಿ ನಿದ್ದೆಯಿಂದ ಎದ್ರೆ ಅಮ್ಮ ಒಣ ದ್ರಾಕ್ಷಿಗಳನ್ನು ನನಗೆ ತಿನ್ನಕ್ಕೆ ಕೊಡ್ತಿದ್ಲು. ನಾನು ನಿದ್ದೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ  ಹಾಗೇ ಅದನ್ನು ಚೀಪ್ತಾ  ಬಾಯಾಡಿಸಿ ಮಲ್ಕೊತಾ ಇದ್ದೆ. 

ಅಂತು ಸುಮಾರು ದಿನಗಳ ಅಮ್ಮನ, ಅಜ್ಜಿಯ ಮನೆಯವರ ಪ್ರಯತ್ನದ ನಂತರ ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಹಾಲು ಕುಡಿಯೋದು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.  ಆದರೆ ಇದರ ಪರಿಣಾಮ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಲು ತುಂಬಿಕೊಂಡು ರಟ್ಟೆ ಎತ್ತಲಾಗದಷ್ಟು ನೋವು ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಡಾಕ್ಟರನ್ನ ಭೇಟಿ ಮಾಡಿ  ಹಾಲು ಇಂಗಿಸಲಿಕ್ಕೆ  ಮಾತ್ರೆಗಳ ಸೇವನೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ಲು. ನಾನು ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಏಕೋ,  ಅಮ್ಮಾನೆ ನನ್ನನ್ನ ಎತ್ತಿಕೋ ಬೇಕು ಅಂತ ಹಠ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಅಮ್ಮನ ಮೈ ಮೇಲೆ ವಾಲಿದರೆ ಅವಳು 'ಅಯ್ಯೋ' ಅನ್ನುವ ನೋವಿನ ಉದ್ಗಾರ ಮಾಡ್ದಾಗ ನಾನು ದೂರ ಸರೀತಿದ್ದೆ. ನನಗೆ ಮಾತಾಡಕ್ಕೆ ಬರದಿದ್ರೂ,  ಎಲ್ಲಾ ಅರ್ಥ ಆಗ್ತಾ ಇತ್ತು. ನಾನು ಕ್ರಮೇಣ ಅಮ್ಮನ ಎದೆ ಹಾಲು ಕುಡಿಯೋದು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿಲ್ಸಿದ್ದರಿಂದ ತುಂಬಾ ಸಪುರ ಆಗ್ತಾ ಇದ್ದೆ.  ಹೊಸ ಆಹಾರಕ್ಕೆ ನಾನು  ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತು. 

ಅವತ್ತೊಂದು ದಿನ ಅಮ್ಮ, ಅಜ್ಜಿ ಏನೋ ಮಾತಾಡ್ಕೊಂಡು ನಗ್ತಾ ಇದ್ರು. ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೇಳಿಸ್ಕೊಂಡೆ. ವಿಷಯ ಏನಪ್ಪಾ ಅಂದ್ರೆ, ಒಮ್ಮೆ ನಂಗೆ ಮೂರು ತಿಂಗಳು ಇರೋವಾಗ ಒಂದು ಇಂಜಕ್ಷನ್ ಕೊಟ್ಟಿದ್ರಂತೆ. ಅವತ್ತು ತುಂಬಾ ನೋವು ಅಂತ ಇಡೀ  ದಿನ ಅತ್ತಿದ್ನಂತೆ. ರಾತ್ರಿ ಸಹಾ ತೊಟ್ಟಿಲಲ್ಲಿ ಮಲಗ್ದೆ , ಅಮ್ಮನ ಪಕ್ಕ ಎದೆಹಾಲು ಕುಡಿತಾ ಮಲಗಿದ್ನಂತೆ. ಅಮ್ಮ ಏನಾದರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಗ್ಗುಲು ಬದಲಿಸಿದ್ರೆ ನಾನು ಜೋರಾಗಿ ಅಳೋದಂತೆ.  ಅಮ್ಮಂಗೂ ಪಾಪ ಒಂದೇ  ಕಡೆ ತಿರುಗಿ ಮಲಗಿ ಮಲಗಿ ಸಾಕಾಗಿತ್ತಂತೆ. ಬೆಳಗ್ಗಿನ ಜಾವ ಅರ್ಧಂಬರ್ಧ  ನಿದ್ದೆಲೇ ಅಮ್ಮ , ಅಜ್ಜಿ ಹತ್ರ ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ಲಂತೆ, 'ಅಮ್ಮ ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಜನ ಹಾಲು ಕುಡಿಲಿಕ್ಕೆ ಇದ್ದಾರೆ' ಅಂತ ? ಇದನ್ನ ಕೇಳಿ ಅಜ್ಜಿ ನಗ್ತಾ, 'ದೊಡ್ಡ 'ಕ್ಯೂ' ಕಾಯ್ತಾ ಇದೆ ಕಣೆ , ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟು ನೋಡು' ಅಂತ ಅಮ್ಮನ್ನ ಎಬ್ಬಿಸಿ  ತಮಾಷೆ ಮಾಡಿದ್ಲಂತೆ. ಹೀಗೆ ನನ್ನಿಂದ ನಮ್ಮನೇಲಿ ಏನೇನೋ ಹಾಸ್ಯ ಘಟನೆಗಳು ನಡೀತಿರುತ್ತೆ. :-)

ಇನ್ನೊಂದು ಸುಂದರ ನೆನಪಂದ್ರೆ, ನನಗೆ ಆಗಷ್ಟೇ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಹಲ್ಲು ಬರಕ್ಕೆ ಪ್ರಾರಂಭ ಆಗಿತ್ತು. ಅಮ್ಮನ ಹಾಲು ಕುಡಿವಾಗ ಬೇಕೆಂದೇ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅವಳ ಎದೆ ಕಚ್ಚಿ, ನಗ್ತಾ   ಅವಳಿಗೆ ನೋವು ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಅವಳು ಕೋಪ ಮಾಡ್ದೇನೆ, ಮೆಲ್ಲಗೆ ಏಟು ಕೊಟ್ಟು 'ಕಳ್ಳ' ಅಂತ ಬೈತಿದ್ಲು. ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಚಂದದ ನೆನಪುಗಳು. 

ನಾನು ಈಗ ಅನ್ನ, ದನದ ಹಾಲು, ತರಕಾರಿ, ಮೊಟ್ಟೆ ಎಲ್ಲ ಊಟ ಮಾಡ್ತೀನಿ. ನನಗೂ ಈಗ ಒಂದು ವರ್ಷ ಎಂಟು ತಿಂಗಳಾಯ್ತು, ದೊಡ್ಡವನಾಗಿದ್ದೀನಿ.  ಅಮ್ಮಾನೂ ಈಗ  ಮೈ ಕೈ ತುಂಬ್ಕೊಂಡು ಆರಾಮಾಗಿದ್ದಾಳೆ. 

ಆದ್ರೂ...ಆದ್ರೂ.....   ನಂಗೆ ಇನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ ಅಮ್ಮನ ಎದೆ ಹಾಲು ಕುಡೀಬೇಕಿತ್ತು. ಅಮ್ಮನ ಬೆಚ್ಚನೆ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಮಲಗಿ, ಅವಳ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಪಾದದಿಂದ  ಒದೆಯುತ್ತಾ   ಆ ಅಮೃತದ ಸವೀನ್ನ ಇನ್ನು ಇನ್ನೂ ಸವೀಬೇಕಿತ್ತು. 

ಐ ಮಿಚ್ ಇತ್ (i miss it) ನಂಗೂ ಚ್ವಲ್ಪ ಚ್ವಲ್ಪ ಇಂಗ್ಲೀಚ್ ಬಲತ್ತೆ.    ;-)

ಆಹಾರ-ಅಲಂಕಾರ ಸುದೀಪ ಸ್ಟೈಲ್ ನಲ್ಲಿ ......ಭಾಗ - 2

ಈ  ಫೇಸ್ಬುಕ್ ನಿಜಕ್ಕೂ ಒಂದು ರೀತಿ ಕಲಿಕೆಯ ತಾಣವಾಗಿದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಫ್ರೀ ಸಮಯ, ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆ ಮೂಡ್ ಇದ್ದಾಗ ನಮ್ಮ ಕೆಲವೊಂದು ಫುಡ್ ಗ್ರೂಪ್ಗೊಸ್ಕರ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಆಹಾರದಲ್ಲಿ ನಂಗೆ  ಇಂತಹಾ ತರಲೆ, ಕಿತಾಪತಿ ಮಾಡೋ ಆಸೆ ಆಗುತ್ತೆ. ಆದ್ರೂ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ  ತುಂಬಾನೇ ಸೋಮಾರಿಯಾಗಿದ್ದೀನಿ. ಆದರೂ  ಕೆಲವು ದಿನನಿತ್ಯದ ಅಡಿಗೆಗಳನ್ನ ನಮ್ಮ ಫುಡ್ ಗ್ರೂಪ್ನಲ್ಲಿ upload ಮಾಡಿದ ವಿಭಿನ್ನ  ಚಿತ್ರಗಳು ಇವು. ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ನೋಡಿ ನಿಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ತಿಳಿಸಿ ಸ್ನೇಹಿತರೆ :-) 

ಅದ್ಯಾಕೋ ಇದು ನನ್ನ ಇಷ್ಟದ picture . ಸಿಂಪಲ್ ಆಗಿ + healthy ಆಗಿ  ಒಂದು ಪಾಲಕ್ ಸೊಪ್ಪಿನ ಪಲ್ಯ ,  ಪುಟ್ಟ handbag ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ :-) 

ಕುಕ್ಕರ್ನಲ್ಲಿ  ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಮಾಡಿದ ಬಿಸ್ಕಿಟ್ ಕೇಕ್ ಪ್ರಯತ್ನ :-)

ಹೀರೆಕಾಯಿ ಪಲ್ಯ ಹಾಗೆ ಸುಮ್ನೆ...

ನಮ್ಮ alltime fav ಮೆಣಸಿನ ಬೋಂಡಾ

ಕಹಿ ಹಾಗಲಕಾಯಿ deepfry.... ಆದ್ರೂ ಟೇಸ್ಟಿ ಮತ್ತು healthy 

ನಮ್ಮ food groupನಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳು 11ಕ್ಕೆ artistic food deco  theme  ಇರುತ್ತೆ . ಈ ಬಾರಿ ಅವಸರ ಅವಸರ ವಾಗಿ ಸ್ನೇಹಿತರ ಒತ್ತಾಯಕ್ಕೆ ಅರ್ಧ ಘಂಟೆಯಲ್ಲಿ ತಯಾರಿಸಿದ ರವಾ ಕೇಸರಿಬಾತ್, ಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳ ಸಲ್ವಾರ್ ಸೂಟ್   ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ :-)

ಖಾರ ಪೊಂಗಲ್ ..ರಥದ ಶೇಪ್ ಕೊಡೋ ದುಸ್ಸಾಹಸ. 

ಕುಂಬಳಕಾಯಿ ಹುಳಿ .... ಏನಾದರೂ ಅರ್ಥ ಆಯ್ತಾ? :-P 

ಚೀನಿಕಾಯಿ ಪಲ್ಯ... ಲೈಕ್ ದ ಕಲರ್ .... 

apple ರಬ್ಡಿ , ಫೋಟೋ ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡುವಾಗ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಒಂದು ಚಂದದ  invitation ....  i ಲೈಕ್ ಇಟ್  ಅಷ್ಟೇ .... 

ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣಿನ ಸೀಸನ್ ಶುರುವಾಯ್ತು.

ಇದು ನನ್ನ ಇಷ್ಟದ pineapple ಮೆಣಸುಕಾಯಿ ...tasty ಟೇಸ್ಟಿ ...yummy  ಯಮ್ಮಿ ... :-)

ಇದೊಂದು ಸಿಂಪಲ್ ಅಳಸಂದೆ ಪಲ್ಯ.  ಒಂದು ನೆಕ್ಲೆಸ್  ಮತ್ತು earring  ಆಕಾರದಲ್ಲಿ  ಪ್ರೆಸೆಂಟ್ ಮಾಡಿದ್ದು  :-)

ಮಾವಿನಹಣ್ಣಿನ ಸಾಸಿವೆಯ ಇನ್ನೊಂದು ಅವತಾರ್ :-)

ಈ ಚಿತ್ರ ಅವತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಯಾರಿಸಿದ ಕಡಲೆಬೇಳೆ ಹೋಳಿಗೆಯದ್ದು .  ಹೋಳಿಗೆ  ತಯಾರಿಸಿ ಪ್ಲೇಟ್ ನಲ್ಲಿ ಇಟ್ರೆ  ಯಾಕೋ ತುಂಬಾ dull ಅನ್ನಿಸ್ತು ಅಂತ ಚಂದದ ಈ ನೃತ್ಯಗಾತಿಯರ ಚಿತ್ರದ ಜೊತೆ ಕ್ಲಿಕ್ ಏನೋ ಮಾಡ್ದೆ. Dancers ತುಂಬಾ bright ಆಗಿ ಕಾಣ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ, but ಹೋಳಿಗೆಗಳು ಪುನಃ ಡಲ್  :-p 

ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲು ಮಾಡುವ ಬೆಳ್ಳುಳ್ಳಿ ಚಟ್ನಿಗೆ ಪುಟ್ಟ ಕೈಗನ್ನಡಿ (ಹ್ಯಾಂಡ್ mirror ) ಆಕಾರ ನಿಡುವ ಹುಚ್ಚು ಪ್ರಯತ್ನ . 

ಗೋಬಿ ................ homemade :-)

ಯಾವಾಗಲೂ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್ ಗೆ ಹೋದಾಗ order ಮಾಡುವ 'ಪನೀರ್ ಬಟರ್ ಮಸಾಲ' ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಯಾರಿಸಿದಾಗ ಅದರ ಲುಕ್ ಹೀಗಿತ್ತು :-)

ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಿದ ನೀವು, ಸುದೀಪನಿಗೆ ಮಾಡಕ್ಕೆ ಬೇರೆ ಕೆಲಸ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಬೈಕೊಂಡಿರಬಹುದು. ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಸ್ವಲ್ಪ ಅಡ್ಜಸ್ಟ್ ಮಾಡ್ಕೊಳ್ಳಿ, ನನ್ನನ್ನ ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ ... :-P 

ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ 

ಸುದೀಪ... 

ಹಾಗೇ ಸುಮ್ನೆ.....

ಕ್ಷೇಮ                              ಶ್ರೀ                               12 -02-2012                                              

ಮೊದ್ಲೆಲ್ಲಾ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಕಾಗದ ಬರೀಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ ಹಿಂಗೆ ಶುರು ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಅದೇ ಅಭ್ಯಾಸ ಬಲ. ಈಗ್ಲೂ ಕ್ಷೇಮ, ಶ್ರೀ, ತಾರೀಕು ಅಂತ ಬರ್ದಿದ್ದೀನಿ. ನನಗೆ ನಗು ಬರ್ತಾ ಇದೆ. ಅಂದ ಹಾಗೆ ನನ್ನ ಹೆಸರು ಮಧುರ. ಗಂಡನ ಹೆಸರು ಹೇಮಂತ್ .  ಮಗಳ ಹೆಸರು ಅನುಪಮ. ನನ್ನ ಮಗಳು ತುಂಬಾ ದೊಡ್ಡವಳು ಅಂದುಕೊಂಡು ಬಿಟ್ರಾ? ನಿಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಸುಳ್ಳು, ಯಾಕಂದ್ರೆ ಅವಳಿಗೆ ಈಗ ಇನ್ನೂ ಕೇವಲ ಒಂದು  ತಿಂಗಳಷ್ಟೇ. ಪುಟ್ಟ ಕೂಸು. ಮುದ್ದು ಮುದ್ದಾಗಿದ್ದಾಳೆ ನನ್ನ ತರಹ. ಅವಳು ನನ್ನ ಮುದ್ದು ಕಂದ . , ನನ್ನ ಪ್ರಪಂಚ . ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಯಾಕೆ ಹೇಳ್ತೀನಿ ಅಂದುಕೊಂಡ್ರಾ.... !!! ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬರ್ತೀನಿ ಇರಿ. ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ಈಗ ಕೇವಲ ಒಂದು ತಿಂಗಳು ಅಂದ್ರೆ, ನಾನು ಒಂದು  ತಿಂಗಳ  ಬಾಣಂತಿ ಅಂತ ಅರ್ಥ ತಾನೆ....!!!!  ಒಂದು ತಿಂಗಳಿಂದ ಮಲಗಿ ಮಲಗಿ ಬೇಸರ ಆಗಿತ್ತು ಅಂತ ಅಮ್ಮನ ಹತ್ತಿರ ಹಠ ಮಾಡಿ ಪೇಪರ್, ಪೆನ್ನು ತರ್ಸಿ ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬರೀತಾ ಇದ್ದಿನಿ. ಸುಮ್ನೆ ಟೈಂಪಾಸ್. ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಮಾತು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೀನಿ. ಕೇವಲ ನಾಲ್ಕೇ ದಿನದಲ್ಲಿ ಬರದು ಮುಗಿಸ್ತೀನಿ. ದಿನಕ್ಕೆ ಅರ್ಧ ಘಂಟೆ ಮಾತ್ರ. ಅದು ಮಲ್ಕೊಂಡೆ. ಆಯಾಸ ಮಾಡ್ಕೊಳ್ಳಲ್ಲ, ತೊಂದರೆ ಕೊಡಲ್ಲ   ಅಂತ ಪೂಸಿ ಹೊಡ್ದು ಒಪ್ಸಿದ್ದೀನಿ. ಅಂದ ಹಾಗೆ ಏನು ಬರೀಲಿ ಅಂತ ಈಗ ಟೆನ್ಶನ್ .... :-) .  ಇದೆಲ್ಲ creative ಐಡಿಯಾಗಳು ಯಾವಾಗ್ಲೂ ನಂಗೆ ಹೇಗೆ ಬರುತ್ತೆ ಅಂತ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಆಗುತ್ತೆ.!!!!! ನೋಡೋಣ, ನನ್ನ ಜೀವನದ  ಕಥೆನೇ ನೆನಪು ಮಾಡ್ಕೊಂಡು, ಮಾಡ್ಕೊಂಡು  ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾಗಿ ಬರೀತೀನಿ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಏನೂ ಸಾಧಿಸಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬೇಜಾರು ಬರೋಷ್ಟು  ತೊಂದರೆ, ಕಿರಿಕಿರಿ ಮಾಡಿದ್ದೆ ನನ್ನ ಸಾಧನೆ ಅನ್ನಬಹುದು..... ಅದೆಲ್ಲ ಒಂದು ಕಡೆ ಇರಲಿ..  ಓದಕ್ಕೆ ರೆಡಿನಾ? ಶುರು ಮಾಡ್ತೀನಿ ಓದಿ ......

ನಂದು ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಕುಟುಂಬ. ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ, ನಾನು ನನ್ನ ತಮ್ಮ. ಇಷ್ಟೇ ನಮ್ಮ ಪ್ರಪಂಚ. ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಚೆಲ್ಲು ಚೆಲ್ಲು, ಬಜಾರಿ, ಹಠಮಾರಿ, ಗಂಡುಬೀರಿಯಂತೆ . ಇದೆಲ್ಲಾ ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕಿರೋ ಬಿರುದುಗಳು. ಹಿಂಗೆಲ್ಲ ಕರೆಯೋದು ನನ್ನ ಮನೆಯವ್ರು, ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ etc etc..... ನಾನು ಅಪ್ಪನ ಮುದ್ದು ಆದ್ರೆ, ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಅಮ್ಮನ ಕೂಸು. ನಮ್ಮನೇಲಿ ನನಗೂ ನನ್ನ ತಮ್ಮನಿಗೂ ಒಂದೇ  ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಜಗಳ ಆಗೋದು. ಅದಂದ್ರೆ, ಅವನು ಯಾವಾಗ ನೋಡಿದ್ರೂ ಅಮ್ಮನ ಬಾಲದ ಹಾಗೆ ಅಡಿಗೆ ಮನೇಲಿ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡೋದು, ಮನೆ ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಕ್ಕೆ ದೊಡ್ಡ ಸಾಹಸಿ ತರಹ ನನ್ನ ಎದ್ರಿಗೆ ಫೋಸ್ ಕೊಡೋದು, ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಿ ನನ್ನಮ್ಮ ನನಗೆ, "ಅವನು ನೋಡು ಗಂಡು ಹುಡುಗ, ಆದ್ರೂ ಮನೆಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನಂಗೆ ಎಷ್ಟು ಸಹಾಯ ಮಾಡ್ತಾನೆ. ನೀನು ಇದ್ದಿಯಾ ತಿನ್ನೋದು, ಕುಡಿಯೋದು, ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಅಂತ ಅಲಿಯೋದು ಇದೆ ಆಯ್ತು" ಅಂತ ಬೈಯೊದು. ಆಗ ನನ್ನ ಸಿಟ್ಟು ತಿರುಗೋದು ತಮ್ಮನ ಮೇಲೆ. "ನಿನಗೆ ಸುಮ್ನೆ ಬೇರೆ ಹುಡುಗ್ರ ತರಹ ಇರಕ್ಕೆ ಆಗಲ್ವೇನೋ, ಅದೇನು ಒಳ್ಳೆ ಹುಡುಗಿ ತರಹ ಮೂರುಹೊತ್ತು ಅಮ್ಮನ ಸೆರಗು ಹಿಡ್ಕೊಂಡು ಹಿಂದೆ ಹಿಂದೆ ಸುತ್ತಾಡ್ತೀಯ" ಅಂತ ಅವನ ಮೇಲೆ ರೇಗ್ತಿದ್ದೆ. ನಾನು ಹಾಗೆನೇ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಹಾಕೋದು ಜೀನ್ಸ್, ಟಿ-ಶರ್ಟ್, ಹೇರ್ ಸ್ಟೈಲ್ ಸಹಾ ಹುಡುಗರ ಹಂಗೇನೆ  .... ಅದೇಕೋ ಫ್ರಾಕ್, ಮಿಡಿ, ಸ್ಕರ್ಟ್ ಅಂದ್ರೆ ಒಂಥರಾ ಹಿಂಸೆ ಆಗ್ತಿತ್ತು. ಆ ಸ್ಕೂಲ್ ಯುನಿಫಾರ್ಮ್ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದೇ, ವಿಧಿಯಿಲ್ಲದೇ ಹಾಕ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಯಾವಾಗ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬಂದನೋ ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪುಣ್ಯಕ್ಕೆ ಪ್ಯಾಂಟ್, ಶರ್ಟ್ ಹಾಕಕ್ಕೆ ಅನುಮತಿ ಸಿಕ್ತು.. ಉಫ್ ... ಅಂತ ಉಸಿರು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು ಇನ್ನೂ ನೆನಪಿದೆ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಇದ್ದ ನಾನು ಓದಿನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಯಾವಾಗಲೂ ಫಸ್ಟ್. ನನ್ನ ಓದು ಮುಗಿದ ನಂತರ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಸಿಕ್ತು . ಸಾವಿರ ಸಾವಿರ ಸಂಬಳ  ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳು ಅಮ್ಮನಿಗೆ, ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಗಿಫ್ಟ್, ತಮ್ಮನಿಗೆ ಪಾಕೆಟ್ ಮನಿ.  ಚಂದದ ಜೀವನ. ಈ ಮಧ್ಯದಲ್ಲೇ ನನ್ನ ಭೇಟಿ ಆಗಿದ್ದು ಹೊಸದಾಗಿ ಆಫೀಸಿಗೆ ಸೇರಿದ ಸೀನಿಯರ್ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ  'ಹೇಮಂತ್' ಜೊತೆ. ಅದೇನೋ ಆ  ಆಕರ್ಷಣೆ ನನ್ನನ್ನು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ ಅವನ ಹತ್ತಿರ ಹತ್ತಿರ ತಂದು ಬಿಡ್ತು. ನನ್ಗೆ ಹೋಲಿಸಿದ್ರೆ ವಿರುದ್ದ ಸ್ವಭಾವ ಅವನದ್ದು. ನಾನು ಎಷ್ಟು ಮಾತಾಡ್ತಿನೋ, ಅವನು ಅಷ್ಟೇ ಸೈಲೆಂಟ್ .  ಆದ್ರೂ ಅದೇನು ನೋಡಿ ಅವನನ್ನು ಪ್ರಿತಿಸಿದ್ನೋ ಇನ್ನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ  ಪ್ರೀತಿ , ಮದುವೆಗೆ ಯಾವ ಅಡ್ಡಿನೂ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಧಾಂ ಧೂಮ್ ಅಂತ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ ಅವನ ಜೊತೆ ಮದುವೆ ಮಾಡಿ ಕೊಟ್ಟು ಬಿಟ್ರು . ಬಹುಷಃ ಅವರಿಗೆ ನನ್ನ ಕಾಟ ಸಹಿಸಕ್ಕೆ ಆಗ್ದೆ  ಮನೆಯಿಂದ ಸಾಗ ಹಾಕಿದ್ರೆ ಸಾಕು ಅನ್ನಿಸ್ತು ಅನಿಸುತ್ತೆ, ಹೀಗಂತ ನಾನು ಯಾವಾಗ್ಲು ಅವರ ಕಾಲು ಎಳೀತಾ ಇರ್ತೀನಿ.

ಇವತ್ತಿಗೆ ಇಷ್ಟು ಸಾಕು ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ಮುಂದಿನ ಭಾಗ ನಾಳೆ ಬರಿತೀನಿ. 

                                                                                                                                                                         13-02-2012

ಗಂಡು ಹುಡುಗರಂತೆ ಅದೇನೋ ಹೇಳ್ತಾರಲ್ಲ ಟಾಮ್ ಬಾಯ್  ಹಂಗೆ ಬೆಳೆದ   ನಾನು ಸಹಾ ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಮೆಂಟಲ್ ತರಾ ಆಗಿದ್ದೆ ಅಂದ್ರೆ ನಂಬ್ತೀರಾ? ಅದು ಸಹಾ  ಪರಿಪೂರ್ಣ ಹೆಣ್ಣಾಗುವ ತವಕದಲ್ಲಿ. ಇದು  ಸತ್ಯವಾದ ಮಾತು, ಯಾಕಂದ್ರೆ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಎಂಥವರನ್ನು ಏನೇನೊ ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತೆ. ಈ ಮನಸ್ಸು ಬಹಳ ಸೂಕ್ಷ್ಮ. ಯಾವಾಗ ಕೆಟ್ಟು ತಿಕ್ಕಲು ತರಹ ಆಡ್ತೀವೋ ಗೊತ್ತೇ ಆಗೋದಿಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬೇಕು ಅನಿಸಿದ್ದು ಕೂಡಲೇ ಸಿಗಬೇಕು . ಸಿಗಲಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಕೆಟ್ಟ ಕಲ್ಪನೆಗಳು, ಕೆಟ್ಟ ಯೋಚನೆಗಳು ಇಡಿ ದೇಹವನ್ನೇ ಛಿದ್ರ ಮಾಡಿ ಹಾಕುತ್ತೆ.  ಆಗ್ತಾನೆ ಹೊಸದಾಗಿ ಮದುವೆ ಆಗಿತ್ತು. ಇಷ್ಟಪಟ್ಟ ಹುಡುಗ. ಜೊತೆಗೆ ಮಧುಚಂದ್ರಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದು ಕುಲು-ಮನಾಲಿಗೆ. ಅಲ್ಲಿಯ ತಂಪು ತಂಪು ವಾತಾವರಣ, ಆ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಇನಿಯನ ಅಪ್ಪುಗೆ ಹಂಗೆ ನನ್ನನ್ನೇ ನಾ ಮರ್ತು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ಹತ್ತು ದಿನಗಳು ಪುನಃ ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸಿಗುತ್ತೋ ಇಲ್ವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

 ಇಬ್ರೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗೋದ್ರಿಂದ ಆರು ತಿಂಗಳು ಮಕ್ಕಳು ಬೇಡ ಅನ್ನೋ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿದ್ದೆವು. ಸರಿ, ದಿನಗಳು, ತಿಂಗಳುಗಳು ಹೇಳ್ದೆ ಕೇಳ್ದೆ ಓಡ್ತಾ ಇತ್ತು. ಆರು ತಿಂಗಳಿನ  ಮೇಲೆ ಇನ್ನು ಮೂರು  ತಿಂಗಳು ಕಳೆದಿತ್ತು. ಗರ್ಭಿಣಿಯಾಗುವ ಯಾವುದೇ ಸೂಚನೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ದಿನೇ ದಿನೇ ಇದೇ  ತಲೆನೋವು. ನಾನು ತಾಯಿಯಾಗ್ತೀನೋ ಇಲ್ವೋ ಅನ್ನೋ ಒಂದು ಸಂಶಯ. ಇದನ್ನು ಯೋಚಿಸಿಯೇ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಆರೋಗ್ಯ ಹಾಳಾಗ್ತಾ ಇತ್ತು.
ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗಮನಿಸ್ತಾ ಇದ್ದ ಹೇಮಂತ್ ನನಗೆ ಧೈರ್ಯ ಹೇಳ್ತಿದ್ದ . "ಮಧು ನಾವೇನು ಮುದುಕರಾಗಿದ್ದೀವಾ....? ಇನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಿ ಒಂಬತ್ತು  ತಿಂಗಳು ಆಗುತ್ತೆ ಅಷ್ಟೇ, ಯಾಕೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿ ಕೊಳ್ತಿ?" ಅವನು ಏನೇ ಹೇಳಿದ್ರು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಬೇಡದಿದ್ದೆ ಆಲೋಚನೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇತ್ತು.
ಇಷ್ಟು ಸಾಲದು ಅಂತ ಒಂಥರಾ ಕಾಯಿಲೆ ಶುರು ಆಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ದೊಡ್ಡದಾಗ್ತಾ  ಇರೋ ಹಾಗೆ ಭ್ರಮೆ .  ನಾನು ಗರ್ಭಿಣಿ ಅನ್ನೋ ತರಹ ಫೀಲ್ ಆಗ್ತಾ ಇತ್ತು. ಇದನ್ನೇ ಹೇಮಂತ್ ಹತ್ರ ಹೇಳಿದ್ರೆ, "ನಿನ್ನ monthly periods stop ಆಗಿದಿಯಾ?" ಅಂತ ಕೇಳ್ದ.  ಅದಕ್ಕೆ "ಇಲ್ಲ ಅಂದೆ".....  "ಹಾಗಾದ್ರೆ ಹೇಗೆ ಅದು ಪ್ರೆಗ್ನೆಂಟ್ ಆಗೋಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ? ಹುಚ್ಚುಚ್ಚಾಗಿ ಕಲ್ಪನೆ ಮಾಡ್ಕೋಬೇಡ"...  ಅಂತ ನನಗೆ ಬೈದ. "ಇಲ್ಲ ನಿಜ ಕಣೋ, ನನಗೆ ಹಾಗೆ ಅನಿಸ್ತಾ ಇದೆ. ನಾನು ಎಲ್ಲ್ಲೋ ಓದಿದ್ದೀನಿ, ಕೆಲವ್ರಿಗೆ ಗರ್ಭಿಣಿ ಆದ್ರೂ ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳು ಮುಟ್ಟಾಗ್ತಾರೆ" ಅಂತ ಸಮಜಾಯಿಷಿ ನೀಡ್ದೆ . "ಎಲ್ಲೋ ಏನೋ ಆಗುತ್ತೆ ಅಂತ ನೀನು ಕಲ್ಪನೆ ಮಾಡೋದು  ಬೇಡ ..." ಅಂದ . "ಅದೆಲ್ಲಾ ಸುಳ್ಳು, ನಿನ್ನ ಭ್ರಮೆ ಅಷ್ಟೇ ಅಂತ...." ನನ್ನನ್ನು ಸುಮ್ಮನಾಗಿಸಕ್ಕೆ ಪ್ರಯತ್ನ ಪಟ್ಟ. ಅವನು ಜಪ್ಪಯ್ಯ ಅಂದ್ರು ನನ್ನ ಮಾತು ಒಪ್ಪಕ್ಕೆ ತಯಾರಿಲ್ಲ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವನ ಈ ನಡವಳಿಕೆ  ನನಗೆ ಇನ್ನು ಕೆರಳಿಸ್ತು. "ಬೇಕಾದ್ರೆ ಡಾಕ್ಟರ್ ಹತ್ರ ಹೋಗೋಣ ಅವರೇ ಹೇಳಲಿ ಆಗ ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದು ಸರಿನೋ ಅಲ್ವೋ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತೆ...." ಅಂತ ಪಟ್ಟು ಹಿಡ್ದು ಅವನನ್ನ ಒಪ್ಪಿಸ್ದೆ. "ನಿನಗಂತೂ ಬುದ್ಧಿ ಇಲ್ಲ, ನನಗೂ  ಇಲ್ಲ ಅನ್ಕೊತಾರೆ ನೋಡದವರು ಅಂತ .... " ಗೊಣಗಿದ್ರು ಅವನನ್ನ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಬರಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಿಸ್ಬೇಕಾದ್ರೆ ಉಸ್ಸಪ್ಪ ಅಂತ ಉಸಿರು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. 

ಈ ಮನಸ್ಸು ಕುಸಿದಾಗ್ಲೇ ಈ ದೇವರು ಅನ್ನೋ ನಂಬಿಕೆ ಇನ್ನೂ ಜಾಸ್ತಿ ಆಗೋದು. ಮೊದಲೆಲ್ಲ ದೇವರು, ದೇವಸ್ಥಾನ ಅಂದರೆ ಮೈಲಿ ದೂರ ಇರ್ತಿದ್ದದ್ದು  ನಾನೇನಾ ಅನ್ನೋ ಅನುಮಾನ ಬೇರೆ ಪ್ರಾರಂಭ ಆಗಿತ್ತು. ಇದ್ದಬದ್ದ ದೇವರಿಗೆಲ್ಲ ಹರಕೆ ಹೊತ್ತು 'ದೇವರೇ ನಮಗೆ ಮಗು ಆಗೋ ಹಾಗೆ ಆಶೀರ್ವಾದ ಮಾಡಪ್ಪ' ಅಂತ ಬೇಡ್ಕೊತಾ ಇದ್ದೆ. ಈಗ ನಗು ಬರುತ್ತೆ. ಆದ್ರೆ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ದಿಕ್ಕೇ ತೋಚ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಅವತ್ತು ಹೇಮಂತ್ ಮತ್ತು ನಾನು ಇಬ್ರೂ ಆಫೀಸಿಗೆ ರಜೆ ಹಾಕಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಹತ್ರ ಹೊರಟಿದ್ವಿ. ನಾನು ಅವನಿಗೆ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೆ. "ಹೇಮಂತ್ ಬೈಕ್ ನಿಧಾನ ಓಡ್ಸೋ ..." ಅಂತ ಅವ್ನು ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕವಾಗಿ "ಯಾಕೆ ಅಂದ?" "ಅದು ರೋಡ್ ತುಂಬಾ ಹೊಂಡಗಳು, ಗರ್ಭಿಣಿಯರು ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ಬೇಕು ಇಂತಹ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ವಾ ನಿನಗೆ ಅಂದೆ?"....  "ಕರ್ಮ" ಅಂತ ನನ್ನನ್ನು ಬೈತಾ ಇನ್ನು ಜೋರಾಗಿ ಗಾಡೀ ಓಡ್ಸಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಗಾಡಿ ನಿಲ್ಲಿಸ್ದ.

ಅದೊಂದು ನಮ್ಮೂರಿನ ದೊಡ್ಡ ಖಾಸಗಿ ನರ್ಸಿಂಗ್ ಹೋಂ. ಮೊದಲನೇ ಮಹಡಿಯ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿರುವುದೇ "ಸ್ತ್ರೀ ರೋಗ  ಮತ್ತು ಗರ್ಭಿಣಿಯರ ತಪಾಸಣಾ ರೂಮ್". ಅದಾಗಲೇ  ಸಮಯ ಬೆಳಗ್ಗಿನ 9 ಘಂಟೆ ಆಗಿತ್ತು . ಮಹಿಳೆಯರ ಸರದಿ ಸಾಲೇ ಆಗಲೇ ಕಾಯ್ತಾ ಕುಳಿತಿತ್ತು. ನಾನು ಕೆಳಗಿನ ರಿಸೆಪ್ಶನ್ನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಕಾರ್ಡ್ ನೋಂದಾಯಿಸಿ, ಅಲ್ಲಿಗೆ ತಲುಪಿದಾಗ ಆಗಲೇ ಖುರ್ಚಿಗಳು ಭರ್ತಿಯಾಗಿತ್ತು. ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಕುತ್ಕೊಂಡು ಸುತ್ತಲೂ ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿದ್ರೆ,. ಗರ್ಭಿಣಿಯರು, ಸಣ್ಣ ಮಕ್ಕಳು ವಾತಾವರಣವೆಲ್ಲಾ ಗುಜು ಗುಜು ಮಾತುಗಳ ಸದ್ದು.

ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕೂತ  ಹೆಂಗಸು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ನೋಡ್ದಾಗ ಒಂಥರಾ ಮುಜುಗರ. ಜೊತೆಗೆ ಆಕೆಯಿಂದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಪ್ರಾರಂಭ ಆಗಿತ್ತು. ಎಷ್ಟು ತಿಂಗಳಮ್ಮ ? ಒಬ್ಬಳೇ ಬಂದಿದ್ದೀಯಾ? ಮೊದಲನೇ ಮಗುನಾ ನಿನಗೆ? ಇನ್ನು ಹಲವಾರು ಏನೇನೋ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸಧ್ಯ ಎಂಟ್ರಿ ಮಾಡಿದ ನನ್ನ ಫೈಲ್ ಬಂದಿತ್ತು. ಸಿಸ್ಟರ್ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ "ಮಧುರಾ ಬನ್ರಿ" ಅಂದಾಗ ಒಂದೇ ಉಸಿರಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಓಡಿದೆ  . ಅಲ್ಲಿ ತೂಕ ನೋಡಿ ಪುನಃ ನನ್ನ ಸರದಿಗಾಗಿ ಕಾಯ್ತಾ ಕೂತೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು, ಗೊಂದಲಗಳು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ನಡೀತಾ ಇತ್ತು.

ಕೊನೆಗೂ ನನ್ನ ಹೆಸರು ಕರ್ದಾಗ ಡಾಕ್ಟರ್ ರೂಮ್ ಒಳಗೆ ಹೆದರ್ತಾ ಕಾಲಿಟ್ಟರೆ,  ಅಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಇನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗದ ಅಸಿಸ್ಟೆಂಟ್ ಡಾಕ್ಟರ್ಗಳ ಗುಂಪು ನೋಡಿ ನನ್ನ ಬಾಯೆಲ್ಲಾ ಒಣಗಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳು ನಗ್ತಾ, "ಕೂತ್ಕೊಳ್ಳಿ ಮೇಡಂ" ಅಂತ ಖುರ್ಚಿ ತೋರ್ಸಿದಾಗ ಪೇಚು ಮುಖ ಮಾಡ್ತಾ ಕೂತ್ಕೊಂಡೆ . "ಏನು ಸಮಸ್ಯೆ ಹೇಳಿ " ಅಂದಾಗ . ನಾನು ಮುಜುಗುರ ಪಡ್ತಾ , "ಅದು ನನಗೆ ಗರ್ಭಿಣಿ ಅನ್ನೋ ಅನುಮಾನ" ಅಂತ ಮೆಲ್ಲಕ್ಕೆ ಉಸುರಿದ್ದೆ.  ಅವಳು ಕೇಳಿದ್ದು ಪುನಃ ಅದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ. "ಮಧುರ ಅವರೇ ನಿಮ್ಮ ಮುಟ್ಟಾದ ಕೊನೆಯ ತಾರೀಕೇನು?"
ನಾನು ಉತ್ತರ ಕೊಡಕ್ಕೆ ಮೇಲೆ ಕೆಳಗೆ ನೋಡ್ತಾ .." ಅದು ಅದು....  ಇದೇ ತಿಂಗಳು ಹತ್ತನೇ ತಾರೀಕು" ಅಂದೆ
ಆಕೆ ಅದನ್ನ ಫೈಲ್ನಲ್ಲಿ ಬರಕೊಂಡು, "ಹಾಗಾದ್ರೆ ಇನ್ನು ೧೫ ದಿನ ಆಗಿಲ್ಲ ಅದ್ಹೇಗೆ ಪ್ರೆಗ್ನೆಂಟ್ ಅಂತ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿದ್ರಿ?" ಅಂದಾಗ ಆಕೆಯ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಏನು ಉತ್ತರ ಕೊಡ್ಬೇಕು ಅಂತಾನೆ ತೋಚಲಿಲ್ಲ. "ಅದು ನನಗೆ ಅನುಮಾನ ಅಷ್ಟೇ..." ಅಂದಾಗ, ನನ್ನನ್ನು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ನೋಡ್ತಾ , "ಸರಿ ಇರ್ಲಿ" ಅಂತ ಆಕೆ ನನ್ನನ್ನ treatment room ಗೆ  ಕರ್ಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡಿದ್ಲು. ನಾನು ಆಕೆಯ ಮುಖವನ್ನೇ ಆಸೆಯಿಂದ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಏನಾದರೂ ಸಂತೋಷದ ವಿಷಯ ಹೇಳ್ತಾಳೋ ಅಂತ ... ಆಕೆಯ ಮುಖ ಭಾವದಲ್ಲಿ "ಎಲ್ಲಿಂದ ತೊಂದರೆ ಕೊಡೋಕ್ಕೆ ಬರ್ತಾರೋ ಅನ್ನೋಷ್ಟು ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ಇತ್ತು. ನಾನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಆಕೆನ್ನ ಬೈಕೋತಾ ಇದ್ದೆ. "ನಿನಗೇನಮ್ಮ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತೆ ನನ್ನಂಥವರ ಸಂಕಟ" ಅಂತ ..... 

ಆಕೆ ಫೈಲ್ನಲ್ಲಿ ಅದೇನೋ ಬರದು ಆಕೆಯ ಸೀನಿಯರ್ ಡಾಕ್ಟರ್ ಹತ್ರ ನನ್ನನ್ನ ಕರ್ಕೊಂಡು ಹೋದ್ಲು. ಅವರೊಬ್ಬ ಮಧ್ಯ  ವಯಸ್ಸಿನ ಮಹಿಳೆ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಕಳೆ ತುಂಬಿ ತುಳಕ್ತಾ ಇತ್ತು. ಆಕೆಯನ್ನ ನೋಡಿದ್ರೆ ಅರ್ಧ ಕಾಯಿಲೆ ವಾಸಿ ಆಗ್ಬೇಕು, ಹಂಗೆ ಲಕ್ಷಣವಾಗಿದ್ರು.ಅವ್ರು ಒಂದು ಚಂದದ ನಗು ನಗ್ತಾ ತಮ್ಮ ಎದುರಿಗೆ ಇದ್ದ ಖುರ್ಚಿ ತೋರ್ಸಿ "ಕೂತ್ಕೋ" ಅಂದ್ರು . ಅಸಿಸ್ಟಂಟ್ ಡಾಕ್ಟರ್ ಕೊಟ್ಟ ಫೈಲನ ಒಮ್ಮೆ ಓದಿ ನನ್ನ ಮುಖ ನೋಡಿ, "ಯಾಕಮ್ಮ ಈ ರೀತಿ ಅನುಮಾನ ಬಂತು ನಿಮಗೆ ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ರು"? ನಾನು ಇರೋ ವಿಷಯ ಎಲ್ಲಾ ಅವರ ಹತ್ತಿರ ಮನಸ್ಸು ಬಿಚ್ಚಿ ಹೇಳ್ದೆ . "ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಯಾರು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ..." ಅಂತ ಅವ್ರು ಕೇಳ್ದಾಗ, ನನ್ನ ಗಂಡ 'ಹೇಮಂತ್' ಅಂತ ಉತ್ತರ ಕೊಟ್ಟೆ . ಡಾಕ್ಟ್ರು ಹೊರಗಡೆಯಿದ್ದ ಸಿಸ್ಟರ್ ಕರ್ದು "ಅಲ್ಲಿ ಮಿಸ್ಟರ್ ಹೇಮಂತ್ ಅಂತ ಇದ್ದಾರೆ ಅವರನ್ನ ಸ್ವಲ್ಪ ಕರೀರಿ ಅಂದ್ರು" . ನನಗಂತೂ ಆಗ ನಿಜಕ್ಕೂ ಸಂಕಟ, ಛೆ ... ನನ್ನಿಂದ ಇವನೂ  ಈಗ ಮುಜುಗರ ಪಡ್ಬೇಕು. ಸುಮ್ನೆ ಮನೇಲೆ ಇರಬೇಕಿತ್ತು. ನನ್ನ ಬುದ್ದಿಗಿಷ್ಟು ಅಂತ ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇ ಬೈದುಕೊಂಡೆ ....

"ಯಾರ್ರೀ ಅದು ಹೇಮಂತ್, ಡಾಕ್ಟ್ರು ಕರೀತಾ ಇದಾರೆ, ಬೇಗ ಬನ್ರಿ ..... " ಸಿಸ್ಟರ್ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಕೂಗಿದ್ದು ಕೇಳಿಸ್ತು 

 ತಡಬಡಿಸ್ತಾ ರೂಮಿನ ಒಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟ ಹೇಮಂತ್ .... 

ಅವನನ್ನು ನೋಡಿ ಡಾಕ್ಟ್ರು "ಕೂತ್ಕೊಳ್ರಿ.... " ಅಂತ ಎದುರಿನ ಖಾಲಿ ಇರುವ ನನ್ನ  ಪಕ್ಕದ ಖುರ್ಚಿ ತೋರ್ಸಿದ್ರು
"ಹೇಮಂತ್, ಮನೇಲಿ ಯಾರೆಲ್ಲಾ ಇದ್ದೀರ್ರೀ...???" ಡಾಕ್ಟ್ರು ಅವನಿಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡಿದ್ರು.
"ನಾನು, ಹೆಂಡ್ತಿ ಮಾತ್ರ ಡಾಕ್ಟ್ರೆ, ನನ್ನ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ ಊರಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾರೆ."
"ಮನೇಲಿ ಮಗು ಬೇಕು ಅಂತ ಯಾರಾದ್ರೂ ಒತ್ತಡ ಹಾಕ್ತಾ ಇದ್ದಾರ ಹೇಮಂತ್?"
"ಹಂಗೇನಿಲ್ಲ ಡಾಕ್ಟ್ರೆ, ಯಾರು ಆ ವಿಷಯಾನೇ ಮಾತಾಡೋದಿಲ್ಲ, ಇವಳೇ ಸುಮ್ನೆ ಇಲ್ಲದ್ದನ್ನ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು  ಮನಸ್ಸು ಹಾಳು ಮಾಡ್ಕೋತಾ ಇದ್ದಾಳೆ"
"ಸರಿ ಇರ್ಲಿ ಬಿಡಿ, ಇನ್ನು ಈಕೆ ಗರ್ಭ ಧರಿಸಿಲ್ಲ. ನಾನು ಕೆಲವು ಟೆಸ್ಟ್ ಬರದು ಕೊಡ್ತೇನೆ. ಕೂಡಲೆ ಈಗಲೇ ಮಾಡ್ಸಿ . ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ರಿಪೋರ್ಟ್ ಬರತ್ತೆ. ಅದನ್ನು ನೋಡಿ ಮುಂದೇನು ಅಂತ ಹೇಳ್ತೀನಿ ಸರಿನಾ...."
"ಓಕೆ ಥ್ಯಾಂಕ್ಯೂ ಡಾಕ್ಟರ್ " ಅಂತ ಅವನು ತಲೆ ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿ ನನ್ನನ್ನು ಕರ್ಕೊಂಡು ಹೊರಬಂದ
ಅವರು ಬರೆದುಕೊಟ್ಟ ಎಲ್ಲಾ ಟೆಸ್ಟ್ ಮಾಡ್ಸಿ ಮುಗಿಬೇಕಾದ್ರೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ 12 ಘಂಟೆ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಿತ್ತು
ಅಲ್ಲಿಯೇ ಕ್ಯಾಂಟೀನ್ ನಲ್ಲಿ ಊಟ ಮಾಡಿ ಹೊರಗೆ ಗಾರ್ಡನ್ ಕೆಳಗಿನ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ನಾನು ಹೇಮಂತ್ ಕೂತ್ಕೊಂಡ್ವಿ ...
"ಇನ್ನು ಆ ರಿಪೋರ್ಟ್ ಏನು ಬರುತ್ತೊ. ಅದರಲ್ಲಿ ಏನಾದ್ರೂ ತೊಂದರೆ ಇದೆ ಅಂತ ಆದ್ರೆ ಏನು ಮಾಡೋದು ಹೇಮಂತ್"
"ಹಾಗೆಲ್ಲ ಏನು ಆಗೋಲ್ಲ ಮಧು, ಧೈರ್ಯವಾಗಿರು. ಏನೇ ಆದ್ರೂ ಈಗ ಒಳ್ಳೆಯ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಸೌಲಭ್ಯ ಇದೆ. ಯೋಚನೆ ಮಾಡ್ಬೇಡ "
"ಅಲ್ಲ ಕಣೋ ಹೇಮಂತ್, ನಾನು ತೆಗೊಳ್ತಾ ಇದ್ದ contraceptive pillsನಿಂದ ಏನಾದ್ರೂ ಸೈಡ್ ಎಫೆಕ್ಟ್ ಆಗಿದ್ರೆ .... "
"ಹಾಗೆಲ್ಲ ಎನೂ ಆಗಿರಲ್ಲ ಮಧು, ಸುಮ್ನೆ ತಲೆ ಕೆಡ್ಸ್ಕೊಬೇಡ . ಗೊತ್ತಾಯ್ತಾ"
"ನಮಗೆ ಮಕ್ಕಳು ಆಗತ್ತೆ ಅಲ್ವೇನೊ ಹೇಮಂತ್, ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ನೀನು ಇನ್ನೊಂದು ಮದುವೆ ಮಾಡ್ಕೊಳೋ ಪ್ಲೀಸ್, ನನ್ನಿಂದ ನಿಂಗೆ ಅನ್ಯಾಯ ಆಗ್ಬಾರ್ದು. "
"ಈಗ ಸುಮ್ನೆ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ತೀಯಾ ಅಥವಾ ಹಿಂಗೆ ಕಿರಿ ಕಿರಿ ಮಾಡ್ತಾ ಇರ್ತೀಯಾ...??? ಒಂದು ಮದುವೆನೇ ಸಾಕಾಗಿದೆ, ಅದರ ಮೇಲೆ ಇನ್ನೊಂದು ಮದುವೆಯಂತೆ ... ಏನಂಥ ತಿಳ್ದಿದ್ದೀಯಾ ನನ್ನನ್ನ... ನೀನು ಸ್ವಲ್ಪ ಈ ಬಂಡಲ್ ಸಿನೆಮಾ, ಸೀರಿಯಲ್ ನೋಡೋದು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡು. ಅರ್ಥ ಆಯ್ತಾ. " ಅಂತ ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ದಬಾಯಿಸಿದ್ದ.
"ಯಾಕೋ ಇಷ್ಟು ರೇಗ್ತೀಯಾ . ಇರೋ ವಿಷಯ ಹೇಳಿದ್ರೆ ..... !!!!
"ಚುಪ್ .... ಬಿಲ್ಕುಲ್ ಚುಪ್ ...ಇನ್ನೊಂದು ಮಾತಾಡಿದ್ರೆ ಇಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗ್ತೀನಿ ಅಷ್ಟೇ ...."
"ಏ ಸಾರಿ ಕಣೋ, ನಿನ್ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಇರಕ್ಕೆ ನಂಗೂ ಆಗಲ್ಲ ಕಣೋ . ಏನೋ ಟೆನ್ಶನ್ ನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡ್ದೆ . "  ಅವನ ಸಿಟ್ಟು ಮುಖ ನೋಡಿ ಶಾಂತವಾಗಿ ಕೂತ್ಕೊಂಡೆ. 

ಸಂಜೆ ನಾಲ್ಕು ಘಂಟೆ ನಂತರ ರಿಪೋರ್ಟ್ ಬಂದಿತ್ತು.  ಹೆದರುತ್ತಲೇ ಡಾಕ್ಟರ್ ರೂಮಿನ ಒಳಗೆ ಕಾಲಿಡುತ್ತಾ ಇದ್ದಂತೆ ಆಕೆ ಮಂದಸ್ಮಿತೆಯಾಗಿ ನಮ್ಮನ್ನ ಒಳಗೆ ಕರ್ದು, "ಮಧುರ, ಹೇಮಂತ್ ಹೆದರೋ ಅಂಥದ್ದು ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ರಿಪೋರ್ಟ್ ನಾರ್ಮಲ್ ಇದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಜನರಿಗೆ  ಗರ್ಭ ಧರಿಸಲಿಕ್ಕೆ ತಡ ಆಗುತ್ತೆ.  ಗಾಭರಿ ಬೇಡ, ಮನಸ್ಸು ಪ್ರಶಾಂತವಾಗಿ ಇಟ್ಕೊ ಮಧುರ ಎಲ್ಲಾ ಸರಿಹೊಗುತ್ತೆ". ಅಂತ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿದ್ರು ನಂಗೆ.  ನಾನು ಅವರ ಚೇಂಬರ್ನಲ್ಲಿ ಕುಣಿಯೋದು ಒಂದೇ ಬಾಕಿ. ಅಷ್ಟು ಮನಸ್ಸು ನಿರಾಳವಾಗಿತ್ತು. 

"ನೋಡಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಸಲ ಇಂಥಹ ಮುಜುಗರ ಬೇಡ. ನಾನೊಂದು strip ಹೆಸರು ಬರೆದು ಕೊಡ್ತೀನಿ. ಮೆಡಿಕಲ್ ಶಾಪ್ನಲ್ಲಿ ಸಿಗುತ್ತೆ. ನಿಮ್ಗೆ  ೨-೩ ತಿಂಗಳು ಮುಟ್ಟು  ನಿಂತು ಪ್ರೆಗ್ನೆಂಟ್ ಅನ್ನೋ ಅನುಮಾನ ಬಂದಾಗ ಈ pregnency test kitನಲ್ಲಿ ಮನೇಲೆ ಮೊದಲು ಒಮ್ಮೆ urine test  ಮಾಡಿ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬನ್ನಿ..." ಅಂತ prescription ಬರದು ಕೊಟ್ರು.
ಅವರಿಗೆ ಧನ್ಯವಾದ ಹೇಳ್ತಾ  ಕಾರಿಡಾರಲ್ಲಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದ್ವಿ. 

"ಅಲ್ಲ ಕಣೋ ಹೇಮಂತ್, ಮದುವೆ ಆದಮೇಲೆ ಏನೇನೋ ಎಲ್ಲಾ ಮೆಡಿಕಲ್ ಶಾಪ್ನಿಂದ ತರ್ತಿದ್ದೆ, ಇದು ಗೊತ್ತಿರ್ಲಿಲ್ವೇನೋ ನಿಂಗೆ?"
"ಅಯ್ಯೋ ಮೆತ್ತಗೆ ಮಾತಾಡೇ, ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದವ್ರು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡರೆ ನಕ್ಕಾರು, ಏನು ಪೋಲಿಗಳು ಇವ್ರು ಅಂತ..."
"ನಗಲಿ ಬಿಡೋ, ನಾವೇನು ಕದ್ದು ಮುಚ್ಚಿ ಓಡಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೀವಾ... ಗಂಡ ಹೆಂಡ್ತಿ ತಾನೇ ...ಯಾರೂ ನಗಲ್ಲ ಬಿಡು..."
"ನಿಜಕ್ಕೂ ನನಗೆ ಇದು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಕಣೆ, ನಾನೇನು ೪-೫ ಮದುವೆ ಆಗಿದೀನಾ, ಅದು ಹೆಂಗಸರ ವಿಚಾರ, ಇದೆಲ್ಲ ಗೊತ್ತಿರಕ್ಕೆ? ನಿಂಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ವೆನೆ ಇದು?"
"ನಂಗೂ ಇದು ಮೊದಲ್ನೇ ಮದುವೆ ಕಣೋ, ನಂಗೆ ಹೇಗೆ ಗೊತ್ತಿರುತ್ತೆ ಹೇಳು? ಇಬ್ಬರು ವಾದ ಮಾಡ್ತಾ ಬೈಕ್ ಹತ್ತಿರ ಬಂದ್ವಿ .

"ಈಗ್ಲಾದ್ರೂ ಬೈಕ್ ಫಾಸ್ಟ್ ಆಗಿ ಓಡಿಸ್ಲಾ ಮಧು..." ಅಂತ ಹೇಮಂತ್ ನನ್ನನ್ನು ಕೀಟಲೆ ಮಾಡ್ದಾಗ, "ಹು" ಅಂತ ಉತ್ತರವನ್ನಷ್ಟೇ ಕೊಟ್ಟು ನಗೆ ಚೆಲ್ಲಿದೆ. 


                                                                14-02-2012

ಹಾಗೆ ಇನ್ನೆರಡು ತಿಂಗಳು ಕಳೆದಿತ್ತು. ಒಂದು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಹೇಮಂತ್ ಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡ್ದೆ.

"ಏಯ್ ಹೇಮಂತ್,  ಡಾಕ್ಟ್ರು ಬರ್ದುಕೊಟ್ಟ prescription ಎಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದೀಯೋ ?"
"ನನ್ನ ಪರ್ಸನಲ್ಲೇ ಇದೆ ಯಾಕೆ ಮಧು?"
"ಅದು, ಮತ್ತೆ ಸಂಜೆ ಬರುವಾಗ ನೆನಪಿಂದ ಮೆಡಿಕಲ್ ಶಾಪ್ನಿಂದ ತೆಗೊಂಡು ಬಾರೊ.... ಪ್ಲೀಸ್ ..."
"ಏನೇ, ಏನಾದ್ರೂ ಗುಡ್ ನ್ಯೂಸಾ ... ?"
"ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ನಾಳೆ ಹೇಳ್ತೀನಿ, ಮರೀದೇ ತೆಗೊಂಡುಬಾ."
"ಈ ಬಾರಿನೂ ಅನುಮಾನಾನಾ ಅಥ್ವಾ ನಿಜಾನಾ" ಅಂತ ಅವನು ಕೇಳ್ದಾಗ,
"ನಾನು ಪ್ರತಿ ತಿಂಗಳು ನನ್ನ ಪಿರಿಯಡ್ ದಿನಾನ್ನ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರ್ನಲ್ಲಿ ಬರದು ಇಡ್ತೀನಿ ಗೊತ್ತಾಯ್ತಾ...." ಅಂದೆ
ಅದಕ್ಕೆ ಅವನು, "ಈ ವರ್ಷದ್ದೇ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರ್ ಅಲ್ವಾ," ಅಂತ ನನ್ನ ರೇಗಿಸ್ದಾಗ  "ಮನೆಗೆ ಬಾ ಆಮೇಲೆ ನಿನ್ನ ವಿಚಾರಿಸಿಕೊಳ್ತಿನಿ ಅಂತ" ಫೋನ್ ನಲ್ಲಿ  ದಬಾಯಿಸಿದ್ದೆ.
ಮರುದಿನ ಆ ಯೂರಿನ್ ಪ್ರೆಗ್ನೆನ್ಸಿ ಟೆಸ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ "ಪಾಸಿಟಿವ್ ' ಅಂತ ತೋರಿಸ್ದಾಗ, ಹಂಗೆ ಹೇಮಂತ್ ಜೊತೆ ಆ ದಿನವಿಡೀ ಸಂತಸ ಪಟ್ಟಿದ್ದೆ .

ಮತ್ತೆ ದಿನಗಳು, ತಿಂಗಳುಗಳು ಓಡಲಿಕ್ಕೆ ಪ್ರಾರಂಭ ಆಗಿತ್ತು. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ತಂದೆ -ತಾಯಿಯರು ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿ ಆಗುವ ಕನಸು ಕಾಣ್ತಾ ಇದ್ರು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಭ್ರಮ.  ಅದರ ಮಧ್ಯೆ morning sickness ಬೇರೆ. ಅದು ತಿಂದರೆ ವಾಂತಿ, ಇದು ತಿಂದರೆ ವಾಂತಿ. ಮೊದಲ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳು ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲೇ ಕಳೆದು ಹೊಯ್ತು. ನಂತರ ಬಯಕೆ ಶುರು ಆಯ್ತು. ಏನೇನೋ ಅಪರೂಪದ ತಿಂಡಿ ತಿನಿಸುಗಳನ್ನ ತಿನ್ನುವ ಆಸೆ. ಜೊತೆಗೆ ಪ್ರತಿದಿನ ಕಬ್ಬಿಣದ ಮಾತ್ರೆ ಮತ್ತು folic acid ಮಾತ್ರೆಗಳ ಸೇವನೆ . ಸುಮಾರು ಆರು ತಿಂಳಾದಾಗ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮಿಸುಕಾಡುವ ಮಗು. ಅದರ ಅನುಭವ ಮಾತ್ರ ವರ್ಣಿಸಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ ಇಲ್ಲ. 
ದಿನಾ ರಾತ್ರಿ,

"ಹೇಮಂತ್ ನೋಡೋ, ಮಗು ಹೆಂಗೆ ಕಾಲಿಂದ ಒದಿಯುತ್ತೆ. ಅಬ್ಬಾ ತುಂಬಾ ನೋವು ಕಣೋ..."
"ಬಹುಶಃ ನಿನ್ನ ತರಹಾನೇ ತರಲೆ ಇರ್ಬೇಕು ಮಧು. ಇನ್ನು ಇಬ್ಬಿಬ್ರನ್ನು ನಾನು ಹೇಗೆ ಸಂಭಾಳಿಸೋದೋ..... "
"ಹೇಮಂತ್, ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲಾ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಕ್ಕೆ ಬಿಡಲ್ಲ ಗೊತ್ತಾ.....".
"ಅನುಭವಿಸು ಮಧು, ಇಷ್ಟು ದಿನ ನೀನು ನನಗೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದ ಹಿಂಸೆ ಎಲ್ಲಾ ಈಗ ನನ್ನ ಮಗು ನಿಂಗೆ ಮಾಡುತ್ತೆ."ಅಂತ ಅವನ ಒಗ್ಗರಣೆ ಬೇರೆ.

ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲ ಜಾಗರಣೆ. ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಹತ್ತುವ ನಿದ್ದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಗಡಿಬಿಡಿ. ಪಾಪ ಹೇಮಂತ್ ಸಹಾ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಅಡಿಗೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿ ನನ್ನನ್ನ ಆಫೀಸಿಗೆ ಡ್ರಾಪ್ ಕೊಡ್ತಾ ಇದ್ದ. ಏಳನೇ ತಿಂಗಳು ತುಂಬ್ತಾ ಇದ್ದ ಹಾಗೆ 'ಸೀಮಂತದ ಶಾಸ್ತ್ರ' ಅದೂ ಸಾಂಗವಾಗಿ ನೆರವೇರಿದ ಮೇಲೆ ಆಫೀಸಿಗೆ ಲೀವ್ ಹಾಕಿ  ಅಮ್ಮನ ಮನೆಗೆ ಪ್ರಯಾಣ.  ಅಲ್ಲಿ  ಅಮ್ಮನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ನನ್ನ  ಇಷ್ಟದ ಅಡಿಗೆ, ತಿಂಡಿಯ ಭೂರಿ ಭೋಜನ .... ದಿನಗಳು ತುಂಬ್ತಾ ಇತ್ತು. ಡೆಲಿವರಿ ಡೇಟ್ ಹತ್ತಿರ ಬರ್ತಾ ಇದ್ದ ಹಾಗೆ ಅದೇನೋ ಆತಂಕ ಶುರು ಆಗಿತ್ತು. ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಮನೆಯಿಂದ ತುಂಬಾ ದೂರ ಇರೋದರಿಂದ ಹೆರಿಗೆಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಹಿಂದಿನ ದಿನವೇ ಅಡ್ಮಿಟ್ ಆಗಿದ್ದೆ. ಮರುದಿನ ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡಿದ ಡಾಕ್ಟರ್ ನೋವು ಬರಲು ಇಂಜಕ್ಷನ್ ಕೊಟ್ಟಿದ್ರು. ಆದ್ರೆ ಕೇವಲ ಬೆನ್ನು ಮತ್ತು ಸೊಂಟ ನೋವು ಬರುತ್ತಾ ಇತ್ತೇ ವಿನಃ ಹೊಟ್ಟೆನೋವು ಬರುವ ಲಕ್ಷಣ ಕಾಣ್ತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಲ್ಲು ಕಚ್ಚಿ ಆ ನೋವನ್ನು ಅನುಭವಿಸ್ತಾ ಇದ್ದೆ. 

"ನನಗೆ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ನೋವು ಇರುತ್ತೆ ಅಂತಾ ಗೊತ್ತೇ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ ಕಣೋ ಹೇಮಂತ್ ...."
"ಇನ್ನೊಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಮಧು ತಡ್ಕೋ  , ಮಗು ಕೈಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ನೋವೆಲ್ಲಾ ಮಂಗಮಾಯ ಕಣೆ" 
"ಹೌದು ಕಣೋ, ಹೇಳೋಕ್ಕೆ ಅದೆಷ್ಟು ಸುಲಭ ..... ಛೆ ..ಈ ಹೆರಿಗೆ ನೋವೆಲ್ಲಾ ನಾವು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳೇ ಯಾಕೆ ಅನುಭವಿಸ್ಬೇಕೋ..." ಅಂತ ಆ ನೋವಿನಲ್ಲೂ ಗೊಣಗ್ತಾ ಇದ್ದೆ...  

ಕೊನೆಗೂ ಮಗು ತಿರುಗದೇ ನಾರ್ಮಲ್ ಹೆರಿಗೆ ಆಗುವ ಲಕ್ಷಣ ಕಾಣ್ದೆ ಇದ್ದಾಗ, ಡಾಕ್ಟರ್  ಇನ್ನು ಶಸ್ತ್ರಕ್ರಿಯೆ ಮಾಡ್ಬೇಕು ಅನ್ನೋ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೊಂಡ್ರು . ಆಗಲೇ ಸಮಯ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ನಾಲ್ಕು ಘಂಟೆ ಆಗ್ತಾ ಇತ್ತು. ನನ್ನನ್ನ "ಓಟಿಗೆ" ಕರ್ಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತಾ ಇದ್ರೆ ಅಮ್ಮ, ಅಪ್ಪ, ಹೇಮಂತ್,ತಮ್ಮ  ಎಲ್ಲರ ಮುಖದಲ್ಲೂ ಆತಂಕದ ಛಾಯೆ. "ಧೈರ್ಯವಾಗಿರು ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಭರವಸೆ". ಮುಂದಿನ ಕೆಲಸಗಳು ಸುಸೂತ್ರವಾಗಿ ನಡೆದಿತ್ತು. ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಟ್ಟೆ ಕಟ್ಟಿ, ಬೆನ್ನಿಗೆ ಅನಸ್ತೇಶಿಯಾ ಇಂಜಕ್ಷನ್ ಕೊಟ್ಟು ದೇಹ ಮರಗಟ್ಟಿದ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ಕೈಚಳಕ ತೋರಿಸಿ, ಡಾಕ್ಟರ್ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಮುದ್ದು ಕಂದನನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹೊರತೆಗೆದಿದ್ದರು. ಇದೆಲ್ಲಾ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಟ್ಟೆ ಕಟ್ಟಿದ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಿಂದ  ಕಾಣ್ತಾ ಇತ್ತು ನಂಗೆ. ಮಗುವಿನ ಅಳು, ಜೊತೆಗೆ ರಕ್ತಸಿಕ್ತವಾಗಿದ್ದ ಕೂಸನ್ನು ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ನೀರಿನ ಟಬ್ನಲ್ಲಿ ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಿ ಬಟ್ಟೆಯಿಂದ ಸುತ್ತಿ ಹೊರಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದಾಗ ನನ್ನ ಜನ್ಮ ಸಾರ್ಥಕ ಅನ್ನೋ ನಿಟ್ಟುಸಿರು. ಮುಂದೆ ಕತ್ತರಿಸಿದ ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಹೊಲಿಗೆ ಹಾಕಿ ನನ್ನನ್ನ ವಾರ್ಡ್ಗೆ ಶಿಫ್ಟ್ ಮಾಡೋವಾಗ ನನ್ನ ಸುತ್ತ ನೆರೆದ ಮನೆಯವರೆಲ್ಲರ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಹೊಳಪು. 


ಹೀಗೆ ಮಾತಾಡ್ತಾ ನನ್ನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಸಂತೋಷ ಕಂಡು ಅಮ್ಮ, "ಮಧು ನಿನಗೇನಾದ್ರೂ ನಾರ್ಮಲ್ ಹೆರಿಗೆ ಆಗಿದ್ರೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಖುಷಿ ಇರ್ತಾ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಅದೆಷ್ಟು ನೋವು ಸಹಿಸ್ಬೇಕಿತ್ತು ಗೊತ್ತ..." ಅಂದಾಗ, "ಇರ್ಲಿ ಬಿಡಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಸಾರಿ ನಾರ್ಮಲ್ ಡೆಲಿವರೀನೇ ಗ್ಯಾರಂಟಿ ಆಗೋದು ನೋಡು ಬೇಕಾದ್ರೆ..." ಅಂತ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕಣ್ಣು ಹೊಡ್ಡಿದ್ದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಅವರು, " ಮೊದಲು ಈ ಕೂಸನ್ನ ದೊಡ್ಡ ಮಾಡು ಆಮೇಲೆ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚನೆ ಮಾಡು, ಒಂದಲ್ಲ ಇನ್ನೆರಡು ಮಕ್ಕಳಾಗ್ಲಿ ನನಗೆ ಸಂತೋಷ"  ಅಂತ ನಕ್ಕಿದ್ದರು. 

ಅವತ್ತು ನನ್ನ ಹೆರಿಗೆಯಾಗಿ 12 ನೇ ದಿನ. ಮಗುವಿಗೆ ನಾಮಕರಣ, ತೊಟ್ಟಿಲಿಗೆ ಹಾಕುವ ಸಂಭ್ರಮ.  ಅಲಂಕರಿಸಿದ ತೊಟ್ಟಿಲು. ಮನೆ ತುಂಬಾ ನೆಂಟರು . ಮಗುವಿಗೆ ಏನು ಹೆಸರಿಡೋದು ಎಂದು ನಾನು ಮೊದಲೇ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಗಂಡು ಮಗು  ಆದ್ರೆ 'ಅನುಪಮ್' ಹೆಣ್ಣಾದರೆ  'ಅನುಪಮ'.  ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೂ ಇತ್ತು. ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಸ್ನೇಹಿತೆಯ ಹೆಸರದು. ಸುಮಾರು ೩-೪ ವರ್ಷ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಓದಿದ ಬಾಲ್ಯ ಗೆಳತಿ. ಈಗ ಎಲ್ಲಿದ್ದಾಳೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಆದರು ಅವಳ ನೆನಪಿಗೆ ಆ ಹೆಸರು ಇಡಬೇಕು  ಅಂತ ನನ್ನ ಇಚ್ಚೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಹೇಮಂತ್ನದು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯೇ ಮಾವನ ತೊಡೆ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿ ಪುಟ್ಟಿಗೆ ಕಿವಿ ಚುಚ್ಚುವ ಸಡಗರ. ಪಾಪದ್ದು ಎಳೆ ಕಂದ ಆ ಚುಚ್ಚುವ  ನೋವಿಗೆ  ಮುಖವೆಲ್ಲ ಕೆಂಪು ಕೆಂಪು . ಜೊತೆಗೆ ಅಳು. ಇದನ್ನೆಲಾ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡ ನನಗೆ ಸಂಕಟ. ಇದಕ್ಕೆ ಅನ್ನೋದೋ ಅನ್ಸುತ್ತೆ ತಾಯಿಕರಳು. ಮಗುವಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನೋವಾದರೂ ತಡೆಯಲಾಗದ ದುಃಖ, ಕಣ್ಣು ತುಂಬಿ ಬರ್ತಾ ಇತ್ತು. ಬಹುಶಃ 'ಅಮ್ಮ' ಅನ್ನೋ ಶಬ್ದದ ಅರ್ಥ ಅವತ್ತೇ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು.  ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಮಗುವಿಗೆ ತೊಟ್ಟಿಲಿಗೆ ಹಾಕಿ, ಅದರ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಅಜ್ಜಿ "ಅನುಪಮ"  ಅನ್ನೋ  ಹೆಸರಿಟ್ಟಿದ್ರು. ಅವತ್ತಿನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮುಗಿದಿತ್ತು. 


ಆಶ್ಚರ್ಯ ಅಂದ್ರೆ ನನ್ನ  ತಮ್ಮ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಅಡಿಗೆ , ಕ್ಲೀನಿಂಗ್ ನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ , ಕಾಲೇಜ್ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ, ಮಗು ನೋಡ್ಕೊಳ್ಳೋದ್ರಲ್ಲೂ ಎತ್ತಿದ ಕೈ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಯ್ತು. ನಾನು ಅವನಿಗೆ ಕೀಟಲೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ. "ಲೋ ಹುಡ್ಗಾ, ಇನ್ನೇನು ನಿನ್ನ ಹೆಂಡ್ತಿಗೆ ಆರಾಮೋ ಆರಾಮೋ . ಅವಳು ಮದುವೆ ಆದ ಮೇಲೆ  ಕಾಲು ಮೇಲೆ ಕಾಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕೂತ್ರೆ ಆಯ್ತು. ಅದೇನು ಅದೃಷ್ಟ ಮಾಡಿದ್ದಾಳೆ ಕಣೋ , ಅವಳು ನಿನ್ನ ಮದುವೆಯಾದ್ರೆ ಎಷ್ಟು ಸುಖಿ" ಅಂತ ರೇಗಿಸ್ತಾ ಇರ್ತೆನೆ. ನನಗಿಂತ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಗುನ ಅವನು ನೋಡ್ಕೋತಾನೆ, ಈಗ ಮಾವ ಅನ್ನೋ ಪಟ್ಟ ಬೇರೆ . ಖುಷಿಯಾಗುತ್ತೆ ಅವನನ್ನು ನೋಡಿದ್ರೆ. ದೂರದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ತುಂಬಾ ಮಿಸ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಈಗ ಬಾಣಂತನಕ್ಕೆ ತವರಿಗೆ ಬಂದು ಅವನ ಜೊತೆ ಸಮಯ ಕಳೆಯೋದು its wonderful. ಹಿಂದಿನ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡು ಇಬ್ರೂ ನಗಾಡೋದು, ಕಾಲು ಎಳೆಯೋದು like it like it ... :-)

ಇವತ್ತು ಅನು ಪುಟ್ಟಂಗೆ ಒಂದನೇ ತಿಂಗಳ ಇಂಜಕ್ಷನ್ ಪಾಪ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದ ಅದರ ನೋವಿಗೆ ಅಳ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ. ಅದೆಷ್ಟು ನಾನು ಮತ್ತು ಅಮ್ಮ ಮೆತ್ತನೆಯ ದಿಂಬು ಅವಳ ಸುತ್ತ ಇಟ್ಟು ಮುದ್ದಾಡಿದ್ರು  ನೋವಿನಿಂದ ಮುಖ ಅತ್ತು  ಅತ್ತು ಸುಸ್ತಾಗಿದೆ.

                                                                                                           15-02-2012 

 ಇವತ್ತು ನನ್ನ ರೂಮೆಲ್ಲ ಒಳ್ಳೆ ಘಮ.  ಅನು ಪುಟ್ಟಿಗೆ ಈಗಷ್ಟೇ ಸ್ನಾನ ಆಯ್ತು.  ಸಾಂಬ್ರಾಣಿಯ (ಲೋಭಾನದ) ಪರಿಮಳ ಇಡೀ ಕೋಣೆಯೆಲ್ಲ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದೆ  ಅನು  ಪುಟ್ಟಿನ ಬಿಳಿ ವಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಸುತ್ತಿ ಅಮ್ಮ ತೊಟ್ಟಿಲಲ್ಲಿ ಮಲಗ್ಸಿದ್ದಾರೆ. ಅದೆಷ್ಟೇ ಸುತ್ತಿದ್ದರೂ ಇನ್ನೊಂದು ಘಂಟೆಯಲ್ಲಿ ಕೈ ಕಾಲು ಎಲ್ಲ ಆರಾಮಾಗಿ ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ತಾಳೆ. ಅಮ್ಮ ಮೊನ್ನೆಯಿಂದ ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ, ಅದೇನು ಬರಿತಾ ಇದೀ, ತೋರ್ಸು ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಓದ್ತೀನಿ  ಅಂತ ," ..... "ಎಲ್ಲ  ಬರೆದು ಮುಗ್ಸಿದ್ ಮೇಲೆ ಓದು ಅಂತ ಹೇಳಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀನಿ." ಇದನ್ನೇನಾದ್ರೂ ಅವ್ರು ಓದಿದ್ರೆ ಅಷ್ಟೆ  ಸಹಸ್ರ ನಾಮಾರ್ಚನೆ ನಂಗೆ . "ಸ್ವಲ್ಪಾನು ನಾಚಿಕೆ ಇಲ್ಲ ಏನೆಲ್ಲಾ ಬರ್ದಿದ್ದೀಯಾ ಅಂತ ಬಯ್ಯಬಹುದು"....  ಅಥವಾ "ತನ್ನ ಗಂಡುಬೀರಿ ಮಗಳ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಇತ್ತಾ ಅಂತ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಡ್ಬಹುದು", ಕಾದು  ನೋಡ್ಬೇಕು. ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಅಮ್ಮನ ಕೈಗೆ ಸಿಗಬಾರದು ಅಂತ ದಿನಾಲು ಪೇಪರನ್ನ ದಿಂಬಿನ ಕೆಳಗೆ ಮುಚ್ಚಿ ಇಡ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ. ಇನ್ನು ಹೇಮಂತ್ ಇದನ್ನ ಓದಿದ್ರೆ , asusual  'ನೀನು ಪೋಲಿ ಕಣೆ ಮಧು, ನೋ ಚೇಂಜ್  ' ಅಂತ ನಗ್ಬಹುದು. ಇನ್ನಾದರೂ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿರೋದು ಕಲಿಬೇಕು. ಏನೇ ಆದ್ರೂ ನನ್ನ ತರಲೆ ಬುದ್ದಿ ಬಿಡಕ್ಕೆ ಆಗಲ್ಲ. ಅದು ಹುಟ್ಟುಗುಣ ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ಹಾಗಿರೋಕ್ಕೆ ನಾನು  ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟ ಪಡ್ತೀನಿ ಕೂಡ .

ನನಗೆ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಅನಿಸಿದ್ದು ಇಷ್ಟೇ .ಅದೆಷ್ಟೋ ಜನ ಹೆಣ್ಣುಮಗು ಅಂತ ಗರ್ಭಪಾತ ಮಾಡಿಸ್ತಾರೆ. ಆ ಪುಟ್ಟ ಜೀವದ ಯೋಚನೆಯಿಲ್ಲದೆ ನಿರ್ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯವಾಗಿ ಮೊಗ್ಗನ್ನ ಹೊಸಕಿ ಹಾಕ್ತಾರೆ.  ಅದೆಷ್ಟೋ  ಜನ, ತುಂಬಾ ಮಕ್ಕಳಿರುವವರನ್ನು ನೋಡಿ ಹಾಸ್ಯ ಮಾಡ್ತಾರೆ, ಅದೆಷ್ಟು ಜೋಕಗಳು ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ಹರಿದಾಡುತ್ತೆ. ಆದರೆ ನಿಜಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋವ್ರ ಸಂಕಟ, ದುಃಖ, ಗಂಡನಲ್ಲಿ ದೋಷ ಇದ್ದರೂ ಬಂಜೆ ಅನಿಸಿಕೊಂಡು ನೋವು ಪಡುವ ಮಹಿಳೆಯರು, ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಔಷಧಿ , ಮಾತ್ರೆ ಸೇವಿಸ್ತಾ ಒಂದು ಕೂಸು ತನ್ನ ಮಡಿಲು ತುಂಬಲಿ ಅನ್ನೋ ಹೆಂಗಸರು ,  ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಅನುಭವಿಸಿದವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗೋದು. ನನ್ನ ಕಥೆ ಏನೋ ಸುಖಾಂತ್ಯ ಕಾಣ್ತು  ಅಂತ  ಎಲ್ಲ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೂ ಈ ಭಾಗ್ಯ ಇರೊದಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಮಗು ಬೇಕು ಅಂತ ಹಂಬಲಿಸ್ತಾ ಇರ್ತಾರೆ. ದತ್ತು ತೆಗೋಬಹುದು ಅಥವಾ ಹೊಸ ಹೊಸ ವಿಧಾನಗಳಿಂದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಸೌಲಭ್ಯ ಇದ್ರು ಹಣಕಾಸಿನ ಸಮಸ್ಯೆ , ವಿಪರೀತ ಸಂಪ್ರದಾಯವಾದಿಗಳು ಹೀಗೆ ಅನೇಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಂದ ಕೆಲವು ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶ ಇಲ್ದೆ ದಿನನಿತ್ಯ ಎಷ್ಟೋ ಮಂದಿ ನರಕಯಾತನೆ ಅನುಭವಿಸ್ತಾ ಇರ್ತಾರೆ. ನಿಜಕ್ಕೂ ದುಃಖದ ವಿಚಾರ.  ಜೀವನ ಯಾವತ್ತು ಅಂದುಕೊಂಡಷ್ಟು ಸುಖವಾಗಿರಲ್ಲ. 

ಇವತ್ತು ಕೊನೆದಿನ. ಬರ್ದು ಮುಗಿಸ್ಲೇ ಬೇಕು. ಅಂದ ಹಾಗೆ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಮಾತು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಮುರಿಯಕ್ಕೆ ಆಗಲ್ಲ.  ಇದರ  ಮುಂದಿನ ಭಾಗವನ್ನ ಇನ್ನೊಂದು ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ಬಿಟ್ಟು ಮುಂದುವರಿಸಬೇಕು. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಆಗ ಅನು ಪುಟ್ಟಿ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ದವಳಾಗಿರ್ತಾಳೆ. ಬರೆಯೋಕೆ ಬೇಜಾನ್ ವಿಷಯ ಇರ್ತದೆ. ಆಗ ನಾನು, ನನ್ನ ಜೀವನಾನೂ ತುಂಬಾ ಬದಲಾಗಿರಬಹುದು ಅನ್ಸುತ್ತೆ  . ಇಲ್ಲಿಗೆ ಮುಗಿಸ್ತೀನಿ .... ಅಲ್ಲಿವರೆಗೂ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ವಿರಾಮ... :-)